[Fic KyuMin] Beautiful Rich - [Special by Sungmin 6]

Beautiful Rich   

แฟนผมสวยและรวยมาก

    

[Special] Real Dream (3) – Sungmin Part

                “หายเงียบไปเลยนะมึง ..กูก็นึกว่ามึงโดนฆาตกรรมอำพรางศพกลางกรุงปารีสไปละ!” เสียงพูดคุยก่อกวนการนอนจากรอบตัว ทำให้ผมต้องมุดตัวเองเข้ามาอยู่ภายใต้ผืนผ้าห่ม พร้อมกับเอาหมอนใบเล็กของพี่เขามาปิดใบหูของตัวเองไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็วางราบไปกับหมอนหนุนใบใหญ่ที่พี่เขาสละให้ผมใช้ตลอดทริป ..

                “หนังเหนียวอย่างกู ฆ่าไม่ตายหรอกสันขวาน ..” ผมนิ่วหน้าเมื่อเสียงพูดคุยยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ..

                “เออ .. มึงสบายดี ปากหมาแบบนี้ กูก็โอเคละ .. ไอ้สัส .. แล้วนั่นใครนอนอยู่บนเตียงของมึงวะ ? น .. นะ .. นี่ๆๆ มึงนอกใจน้องแฟนเหรอวะ! ไอ้สันขวาน เดี๋ยวก่อนๆ เดี๋ยวกูจะบอกให้เมียมึงขึ้นไปจัดการ .. แต่ .. ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวน้องกูเสียใจ .. กูไปบอกไอ้ซองจินให้แม่งขึ้นไปฆาตรกรรมอำพรางศพมึงดูจะยังเข้าท่าซะกว่า ..”

                “เดี๋ยวก่อนครับสันขวาน มึงช่วยแหกตาดูหน่อยซิว่านั่นเมียกูคนที่มึงเคยคุ้นหรือเปล่า ..”

                “ไอ้ผู้ชายขี้ตอแหล! น้องมันอยู่เกาหลี มึงอย่ามาโกหกกูไอ้หน้าหลุมโบกปูน .. แล้วนี่มึงจะซูมตีนเมียปริศนาของมึงใส่หน้ากูทำเพื่อวะ สัส กวนตีน!”

                “ห่า .. ด่ากูซะเสียหมาเลย .. มึงเบาๆเสียงหน่อยดิ น้องมันนอนอยู่ ..” ผมเริ่มทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเสียงพูดคุยมันเริ่มจะดังจนเกินไปแล้ว

                “ไอ้จงฮยอนมึงมาแหกตาดูเพื่อนของมึงนะ แม่ง เลว! เห็นอยู่ทนโท่แม่งยังจะโกหกทำตัวลื่นเป็นปลาไหลอีก คิดว่ากูโง่เหรอวะ ? .. เออ .. แต่กูก็โง่จริง .. แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นเว้ย!”

                “ไหงมึงมาอยู่กับมันได้วะ ?”

                “มีอยู่เรื่องเดียวที่แม่งลงทุน!”

                “แดกแต่หัววันเลยนะพวกมึง”

                “ว่าแต่มึงเถอะ .. ตกลงนั่นใคร ?”

                “บอกว่าเมียก็เมียดิครับ พวกมึงนี่ท่าจะบ้า .. แค่นี้นะครับไอ้พวกขี้เมา”

                แรงยื้อผ้าห่มที่ผมนำคลุมโปงตัวเองไว้ ส่งผลให้ผ้าทั้งผืนลอยวืดออกไปจากตัวผม จากนั้นเป้าหมายต่อมาก็คือหมอนใบเล็กที่ผมใช้ปิดหูเพื่อกันเสียงรบกวน

                “ตื่นได้แล้วน้องแฟน .. ออกไปทานมื้อเช้ากัน ..” พี่เขากระซิบเสียงค่อยตรงข้างหู ผมจึงต้องทำตามอย่างว่าง่าย ไม่อย่างนั้นริมฝีปากของพี่เขาคงจะไม่หยุดคลอเคลียกับใบหูของผมแน่

                ผมลุกขึ้นนั่งทั้งที่หัวยังฟูชี้โด่ชี้เด่ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนเอาไว้บนราวตากผ้าหน้าห้องน้ำฝั่งซ้าย แล้วก็เดินมาที่ตู้เสื้อผ้าที่วางตั้งอยู่ตรงหน้าห้องน้ำฝั่งขวา พลางรื้อค้นเครื่องแต่งกายที่หอบมาจากบ้านเกิดอย่างคนครึ่งหลับครึ่งตื่น ..

                ทุกเช้าผมจะต้องตื่นนอนพร้อมกันกับพี่เขาเพื่อที่จะออกมาหาอะไรกินที่ตลาด หลังจากนั้นเราก็จะแยกย้ายกัน โดยพี่เขามุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ ส่วนผมก็มุ่งหน้ากลับมานั่งเหงาคนเดียวภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี้ …

                 แต่พอช่วงบ่ายๆพี่เขาก็จะกลับมา เพราะไม่ได้แวะไปนั่งเตร็ดเตร่ที่ไหนเหมือนตอนที่เราใช้วีดิโอคอลคุยกัน ..

                “กี่..โมง..แล้ว..ครับ ?” ผมหันไปถามพี่เขาเพื่อที่ผมจะได้ทำเวลาในการจัดการตัวเองถูก

                “เจ็ดครึ่ง ..” พี่เขานั่งกดโทรศัพท์พลางเอนตัวและนอนยืดขาพิงหัวเตียงอย่างสบายๆ ไร้อาการตื่นตระหนกของคนที่กำลังจะไปเข้าเรียนสายจริงๆ

                ‘เดี๋ยวผมทำขนมปังชุบไข่ให้ทานดีกว่าครับ ท่าทางจะไปกินข้างนอกไม่ทันแล้ว ..’ ผมรีบหมกทั้งเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวไว้ในตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็ใช้ภาษามือสื่อสารกับพี่เขาเพื่อความรวดเร็ว

                “อื้อ” พี่เขาก็พยักหน้า แล้วก็ก้มหน้าก้มตาสนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเองต่อ บางครั้งก็มีหลุดหัวเราะออกมาด้วย ผมก็ทำเป็นไม่สนใจ แม้ใจจะกังวลว่าคนที่ทำให้พี่เขาหัวเราะแบบนั้น จะใช่ผู้หญิงคนนั้นที่ชอบคุยแชทกับพี่เขาหรือเปล่า ..

               

                ผมเดินออกไปตั้งหลักปักฐานในการทำขนมปังชุบไข่ทอดตรงริมระเบียง เพราะไม่อยากให้กลิ่นอาหารมันติดที่นอน พอจัดการตั้งกระทะไฟฟ้าเสร็จ ผมก็เดินเข้ามาข้างในเพื่อหยิบจานชามตรงชั้นวางข้างๆโทรทัศน์มาใช้เป็นภาชนะในการผสมเครื่องปรุงและใส่มื้อเช้าให้พี่เขาทาน ..

                ผมกะจะทำขนมปังชุบไข่สักห้าแผ่นสำหรับทานสองคน ดังนั้นผมจึงเดินไปหยิบไข่ไก่ในตู้เย็นมาสามฟอง แล้วก็นมอีกหนึ่งกล่อง จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะใช้ปลายนิ้วเกี่ยวถุงขนมปังติดมือมาด้วย ..

                เหตุที่อุปกรณ์การทำครัวดูมีซะพร้อมขนาดนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่าสองวันก่อนเราได้มีโอกาสไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำต๊อกตามพี่เขาร้องขอ แต่ครั้นจะถ่อไปซื้อเพียงแค่นั้นมันก็ใช่ที่ ก็เลยทำให้ตู้เย็นเต็มไปด้วยของกิน ซึ่งวันนี้ไม่ต้องออกไปทานข้างนอกก็ดีเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ซื้อมาเราก็เอาแต่ออกไปทานข้างนอกตลอด จนของยังค้างอยู่ในตู้อีกเพียบ ..

                ผมง่วนอยู่กับการทำมื้อเช้าให้พี่เขาทานอยู่นาน ในที่สุดก็เสร็จ ผมจึงเตรียมตัวจะเดินเข้าไปเรียกพี่เขาให้ออกมากินข้างนอก แต่พอหันไปทางประตูระเบียงเท่านั้นล่ะ

ผมก็มองเห็นพี่เขามายืนอออยู่ตรงนี้แล้ว ..     

               

                “เสร็จ.. แล้ว ..ครับ .. รีบ .. มา ..ทาน ..เถอะ ..” ผมเอื้อมมือมาเปิดประตูระเบียงและบอกให้พี่เขาออกมานั่งทนหนาวเพื่อทานมื้อเช้าสักหน่อย จะได้รีบไปเรียน

                “..” พี่เขาพยักหน้า แล้วก็แทรกตัวออกมายืนบริเวณระเบียงห้อง ขณะที่ฝ่ามือของพี่เขาก็ยกขึ้นโยกศีรษะของผมไปมา ..

                ผมยังไม่เก็บอุปกรณ์เครื่องครัวพวกนี้ เพราะถ้าหากพี่เขาทานทั้งหมดนั่นไม่มีเหลือ ผมจะได้ทำในส่วนของผมกินบ้าง

                “กินด้วยกันสิ พี่กินไม่หมดหรอก ..” พี่เขาเชื้อเชิญให้ผมไปนั่งทานด้วยกัน ผมจึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม จากนั้นผมก็กินไปเงียบๆ ขณะที่พี่เขาก็กินไปด้วยแล้วก็เล่นโทรศัพท์มือถือไปด้วย ..

               

                ครืด ..

                ผมหันไปมองพี่เขา เมื่อเสียงถอยเก้าอี้มันดึงความสนใจจากการชมวิวในยามเช้าของกรุงปารีสไปเสียหมด จากนั้นพี่เขาก็ทำมือเหมือนกับแก้วน้ำและยกขึ้นดื่มกลางอากาศ จึงทำให้ผมเข้าใจได้ไม่ยากว่าพี่เขาต้องการเข้าไปเอาอะไร ..

                ผมเหลือบมองโทรศัพท์ของพี่เขาที่วางอยู่ทางด้านซ้ายนิดหน่อย จึงพอจะเห็นว่าพี่เขาลงรูปที่ผมกำลังทำมื้อเช้ากับรูปขนมปังชุบไข่แบบเสร็จสมบูรณ์แล้วในเฟสบุ๊ค ..

                แล้วก็ตามสเต็ปที่พวกเพื่อนๆของพี่เขาจะเข้ามาคอมเม้นท์ ..

                แต่รูปดิสเพลย์ของผู้หญิงคนนั้นที่ชอบทักมาแชทกับพี่เขาก็ขึ้นหลบมุมอยู่ด้านบนขวาเช่นกัน บ่งบอกได้ว่าพวกเขายังคงติดต่อกันอยู่ และคงจะเพิ่งต่อบทสนทนามาหมาดๆ ..

                “น้ำองุ่น” พี่เขาวางแก้วน้ำองุ่นพาสเจอร์ไรส์ทางด้านขวามือของผม ส่วนตัวพี่เขาในตอนนี้กำลังดื่มล้างปากเป็นการจบมื้อเช้าอยู่

                “…” ผมจึงหยิบน้ำองุ่นขึ้นมาดื่มบ้าง แต่ไม่ใช่เพราะการดื่มเพื่อล้างปากแต่อย่างใด

                “ไปเรียนแล้วนะ ..” พี่เขาลุกขึ้น พลางหยิบแก้วน้ำติดมือไปด้วย คงจะเอาไปล้างเองล่ะมั้ง..

                พี่เขาลืมโทรศัพท์ ซึ่งผมเห็นแต่แรกแล้ว แต่ผมไม่ยอมทักท้วง จนกระทั่งพี่เขาล้างแก้วและนำมันมาคว่ำบนชั้นวางเครื่องครัวๆเล็กๆตรงข้างโทรทัศน์และตบท้ายด้วยการบอกย้ำกับผมอีกรอบว่าพี่เขาจะไปแล้ว ก่อนที่ประตูจะปิดสนิทลง ผมก็ไม่แม้แต่จะปริปากบอก ทั้งๆที่ผมก็มีโอกาสจะเตือนพี่เขาตั้งหลายครั้ง ..

                ที่ผมทำเงียบแบบนั้นมันเป็นเพราะผมตั้งใจ ..

                ผมหยิบโทรศัพท์ของพี่เขามาวางไว้บนเตียง แล้วก็หันกลับไปจัดการเครื่องครัวที่ผมใช้งานเมื่อสักครู่ให้สะอาด ด้วยเพราะห้องๆนี้ไม่มีอ่างล้างจาน ผมจึงต้องนำพวกมันไปล้างในห้องน้ำ

พอล้างเสร็จถึงค่อยเอามาคว่ำบนชั้นวาง จากนั้นก็หาผ้ามาเช็ดพื้นให้แห้ง …

               

                เมื่อกิจกรรมงานบ้านทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ผมก็ไปอาบน้ำจากนั้นก็มานอนจ้องโทรศัพท์มือถือของพี่เขาพลางถอนหายใจเข้าออกอย่างคิดไม่ตก อีกทั้งฝ่ามือมันก็เอาแต่หยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมาดู แล้วก็ยังไม่ทันได้สไลด์เปิดหน้าจอหาความจริง ผมก็ตัดสินใจวางโทรศัพท์ในมือลงกับที่นอน เพราะผมไม่กล้าจะเสียมารยาทขนาดนั้น ..

                หรือแท้ที่จริง ผมกำลังกลัวคำตอบก็ไม่รู้

               

                ครืด ครืด

                ผมสะดุ้งตกใจ เมื่อโทรศัพท์มันสั่นครืดคราดอยู่บนที่นอน ผมจึงนอนคว่ำหน้าพลางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาดู ก็เห็นว่าพี่สาวของพี่เขาโทรมา จากนั้นผมก็เริ่มลังเลว่าจะกดรับสายแทนดีไหม

                ครืด..

                ‘พี่จะใช้รถ เย็นนี้เอามาคืนด้วย!’ พี่สาวของพี่เขาส่งข้อความมา และผมก็เผลอตัวกดอ่านไปแล้วเรียบร้อย จากนั้นผมก็เหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่านี่มันเพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเท่านั้น อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าพี่เขาจะกลับมาถึง

                ยังไงก็น่าจะเอาไปคืนทันแหละมั้ง ..

                สุดท้ายผมก็ทนทานต่อความอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว จนต้องเข้าแอพพลิเคชั่นเฟสบุ๊คจนได้ พี่เริ่มสไลด์อ่านข้อความที่พี่เขาอัพเป็นอย่างแรก เพราะตั้งแต่ที่ผมเดินทางมาอยู่ที่นี่ ผมก็ไม่มีโอกาสได้ยุ่งเกี่ยวกับโซเชียลเน็ตเวิร์กอีกเลย เพราะผมไม่ได้ลงทุนเปิดโรมมิ่งไว้ ..

                รูปแรกที่เห็นก็คือรูปที่พี่เขาแอบถ่ายตอนผมกำลังทำขนมปังชุบไข่ทอดและรูปเมนูอาหารแบบเสร็จสมบูรณ์ ซึ่งคำบรรยายใต้ภาพที่กำกับเอาไว้ มันทำให้ผมต้องแอบอมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ..

            ‘เบทำมื้อเช้าให้ .. โคตรอร่อย!’

           

                ‘ขึ้นชื่อว่าเมีย ทำให้อะไรมาให้ก็บอกว่าอร่อยทั้งนั้นนะมึง .. กับอิแค่ขนมปังชุบไข่ สัสเอ้ย เขียนซะยังกับเมียมึงทำอาหารชาววังให้แดก’ พี่ชางมินเข้ามาคอมเม้นท์เป็นคนแรก

                ‘ไอ้พวกโรคจิตชอบสะสมถุงยางอย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร วื้ยยยย’ พี่เขาโต้กลับพี่ชางมินอย่างรวดเร็ว เพราะเวลาห่างกันไม่กี่วินาที ..

                แสดงว่าที่พี่เขากดๆโทรศัพท์อยู่ ก็คงจะเถียงกับเพื่อนตามประสาคนสนิทน่ะสิ ..

                ‘ไอ้พวกหลงเมียอย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร วื้ยยยย’ พี่จงฮยอนเองก็เอาด้วย ..

                ‘วื้ยยยย เรื่องของกู ..’

                ผมเลื่อนลงมาอีกนิดก็เจอรูปภาพด้านหลังของผมที่กำลังนั่งคุ้ยหาซื้อผ้าเตรียมจะไปอาบน้ำเมื่อเช้านี้ ส่วนคำบรรยายใต้ภาพของพี่เขาคือ ..

                ‘เฟิร์มนะครับ .. เมียปริศนาที่พวกมึงว่าคือน้องแฟน ..เบเบ .. ของกูครับ พวกมึงช่วยหยุดเห่าว่าร้ายกูได้แล้วไอ้สันขวาน!’

                ‘เฮ้ย! มึงพูดจริง ? นี่ไอ้ซองจินแม่งยอมปล่อยน้องแฟนมาอยู่กับไอ้โฉดอย่างมึงถึงปารีสเลยเหรอวะ ตะลึงสัส!’ พี่ชางมินเข้ามาแสดงความคิดเห็นพี่คนแรกอีกแล้ว นี่พี่เขานั่งจับตาดูเฟสบุ๊คทั้งวันหรือเปล่าเนี่ย

                ‘หึหึหึ’ พี่เขาเข้ามาพิมพ์เสียงหัวเราะแบบเจ้าเล่ห์ใส่พี่ชางมินด้วย

                ‘เบเบ อะไรของมึงวะ ? นี่มึงมีภาษาที่รู้กันสองคนอีกแล้วเหรอสัส .. กูยังเจ็บใจเรื่องที่มึงหลอกด่ากูด้วยภาษามือที่พวกมึงก็รู้กันแค่สองคนไม่หาย .. ไปอยู่โน่นด้วยกัน ไม่ใช่ว่ามึงแอบสอนน้องมาหลอกด่าภาษาฝรั่งเศสใส่พวกกูล่ะ ..’

                ‘สันขวาน ความลับของกู .. กูรู้ของกูคนเดียวพอ .. ส่วนเรื่องข้อเสนอของมึงนี่น่าสนดีว่ะ ไว้กูสอนให้น้องแฟนเอามาหลอกด่าพวกมึงดีกว่า ฮ่าๆ’

                หลังจากที่พี่เขาเกทับไปแบบนั้น เพื่อนสนิททั้งสองก็พิมพ์ด่าขึ้นมาพร้อมๆกันเลย ด้วยคำว่า ‘ไอ้ชั่ว!’

                หลังจากรูปนี้ไปแล้ว พี่เขาก็ไม่ได้อัพเดตอะไรใหม่ นับระยะเวลาๆคร่าวๆแล้ว พี่เขาเริ่มห่างหายจากโลกโซเชี่ยวตั้งแต่ตอนที่ผมมาเหยียบเมืองน้ำหอมเป็นวันแรก ..

                ซึ่งมันจะดีกว่านี้มาก ถ้าหากข้อความแชทของพี่เขากับผู้หญิงคนนั้นจะไม่เกิดขึ้นนับตั้งแต่ผมอยู่ที่เกาหลี จวบจนกระทั่งผมมาอยู่ที่นี่แล้ว ..

                พวกเขาก็ไม่เคยขาดการติดต่อกันเลย ..

                ความจริงในข้อนี้มันกำลังกัดกินหัวใจของผมให้เกิดความหวาดระแวงอีกครั้ง ทั้งๆที่พี่เขาก็ยังทำตัวปกติดีทุกอย่าง แหวนด้ายแดงนั่นก็เป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าความสัมพันธ์ของเราไม่มีอะไรให้ต้องระแวง ..

                แต่เพราะเรื่องของผู้หญิงคนนั้น ..

ทุกอย่างที่มันดูราบรื่นก็เริ่มกลายเป็นหลุมบ่อให้ต้องคอยระวังตัวอยู่ทุกฝีก้าวเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บปวด ..

ผมตัดสินใจไม่เปิดข้อความแชทดู จากนั้นผมก็พยายามนอนหลับตาเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียน้ำตาให้กับความคิดของตัวเองในตอนนี้ …

เสียงเกากีตาร์เบาๆทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าพี่เขากลับมาแล้ว และตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาสนใจในกิจกรรมของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ …

ผมขยับตัวลุกขึ้นเพื่อจะไปล้างหน้าและบ้วนปาก จึงทำให้พี่เขาหยุดสนใจกีตาร์ตัวนั้นและหันมามองผมแทน ผมจึงสนยิ้มให้และเดินเข้าห้องน้ำไป ..

“พี่ .. ลืม .. โทร .. ศัพท์ ..ครับ ..” พี่เดินไปใช้หน้าเช็ดตาตรงราวตากผ้า แล้วก็เดินมาหยิบโทรศัพท์ของพี่เขาที่ผมทิ้งมันไว้บนเตียงนอน ..

“อ้อ ..” พี่เขาพยักหน้าและรับโทรศัพท์ของตัวเองไป แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเกากีตาร์ตัวโปรดต่อ

“พี่สาว .. ของ .. พี่ .. บอกให้ ..เอา .. รถ ..ไป .. คืน .. เย็น .. นี้ ..” ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพี่เขา พร้อมกับมองจ้องปลายนิ้วของพี่เขาและบอกข่าวเรื่องที่พี่สาวของพี่เขาต้องการจะเอารถคืน

“อ้าวเหรอ .. ไหนบอกช่วงนี้ไม่มีกิจต้องใช้ ..” พี่เขาโคลงหัวนิดหน่อยแล้วก็บ่นพี่สาวของตัวเอง โดยไม่มีท่าทีจะดุผมเลยที่แอบเสียมารยาทเปิดข้อความของพี่เขาอ่าน

“ผม .. ขอโทษ .. ที่ .. แอบ ..อ่าน .. นะครับ”

“อื้อ .. ถ้างั้นก็รีบเอารถไปคืนกันเถอะ” พี่เขายักไหล่ แล้วยังแอบกดยิ้มตรงมุมปากอีกด้วย

ท่าทางแบบนี้มันคล้ายกับพี่เขากำลังถูกใจอะไรบางอย่าง ..

พี่เขาขับรถเข้าในย่าน Saint-Germain-des-Prés ซึ่งเป็นย่านที่มีร้านกาแฟรสชาติดีอยู่มากมาย และหนึ่งในร้านกาแฟพวกนั้นก็เป็นร้านของพี่อารา พี่สาวของพี่เขานั่นเอง ..

พี่เขาบอกว่าตัวบ้านจะอยู่ด้านบน ส่วนร้านค้าจะอยู่ข้างล่าง ..

อันที่จริงบ้านของพี่อาราก็อยู่ในกรุงปารีสเหมือนกันนะ แต่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เขาถึงไม่ยอมไปอยู่กับพี่สาวของตัวเอง ทั้งๆที่มันก็เป็นทางที่ประหยัดเงินได้ตั้งมากมาย เพราะการออกมาอยู่ตามลำพัง ค่าใช้จ่ายก็ออกจะเยอะแยะ ..

แถมผมถามแล้ว พี่เขาก็ไม่ยอมตอบอีกด้วย ..

คงจะเกรงใจพี่สาวตัวเองล่ะมั้ง ..

                พอไปถึงที่ร้าน พี่เขาก็เดินควงกุญแจเข้าไปหาหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังง่วนอยู่กับการเช็ดทำความสะอาดเค้าน์เตอร์ด้านหลัง แต่พอพี่เขาวางกุญแจรถลงข้างๆตัวของหญิงสาวคนนั้นอย่างแรง เธอก็อุทานวีดว้ายออกมา และเมื่อหันมาเห็นตัวต้นเหตุ หญิงสาวคนนั้นก็ตีเข้าที่ข้างแขนของพี่เขาจนเต็มเปา

                “เด็กนี่นิ ตกใจหมด!” พี่สาวคนนั้นตีข้างแขนของน้องชายด้วยอารามหมั่นไส้

                “หึหึ ..” หากแต่ฝ่ายคนน้องกลับเอาแต่หัวเราะ หึหึ อย่างเดียว

               

                “แล้วนี่พี่เขยไปไหนอ่ะ ?” เขาหยิบคุกกี้แถวๆนั้นขึ้นมากิน พลางยืนพิงเค้าน์เตอร์ถามพี่สาวของตัวเอง

                “ออกไปรับเลโอ .. แล้วนั่นใคร ?” พี่อาราหันกลับมาตรงหน้าเค้าน์เตอร์จึงเห็นผมยืนเงียบอยู่ตรงด้านหน้า

                “BeBe ..” พี่เขาเดินเข้ามาจูงมือผมให้เดินเข้าไปในเค้าน์เตอร์ แล้วก็จับตัวผมให้มายืนตัวตรงต่อหน้าพี่สาวของตัวเอง จากนั้นก็แนะนำผมให้พี่สาวของตัวเองรู้จักอย่างเป็นทางการ ..

                แต่ว่าพี่เขาเอาฉายาใหม่ของผมมาแนะนำเนี่ยนะ …

                “ผม .. อีซองมินครับ” ผมโค้งตัวให้พี่อาราและแนะนำตัวเองอย่างคล่องแคล่ว เพราะผมต้องพูดชื่อของตัวเองบ่อยๆจึงพูดได้คล่องแล้ว

                “ดีจ้ะ .. เคยได้ยินแต่ชื่อ เพิ่งจะได้เห็นหน้านี่แหละเนอะ .. พี่ชื่ออารานะ ..” พี่เขายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผมแปลก พร้อมกับมองไปที่น้องชายของเธอด้วยสายตาเดียวกันอีกต่างหาก ..

                “มองไรล่ะ วู้ว ..” พี่เขาปล่อยตัวผม แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบคุกกี้มาทาน

                “เขินเป็นกับเค้าด้วย ? นี่ซองมิน .. หมอนั่นน่ะ .. มันเรียกเราด้วยคำนี้มากี่ครั้งแล้ว ?” พี่เขาดึงตัวผมมากระซิบถาม จนผมเกิดความสงสัยว่าคำคำนั้นมันมีความหมายอย่างไรกันแน่ ดูพี่อาราจะสนอกสนใจเหลือเกิน ..

                “ก็ .. หลาย .. ครั้ง .. แล้ว ..ครับ ..” ผมตอบพี่อารากลับไป

พลางนึกต่อในใจว่า .. พี่เขาน่ะ ชอบเรียกผมด้วยคำคำนี้ก็อิตอนที่พี่เขานึกอยากจะอ้อนผม ..

“คำนี้น่ะ .. มันแปลว่าที่รักนะ รู้เปล่า ?” พี่อารากระซิบกับผมแล้วก็หัวเราะคิกคักเสียยกใหญ่ แต่ผมนี่สิ กำลังหน้าแดงและรู้สึกเหมือนตัวมันชาๆจนคล้ายกับถูกสาปเข้าให้แล้ว เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดที่จะถามหาความหมายของถ้อยคำนั้นที่พี่เขาใช้เรียกผมเลย..

ทั้งๆที่มันเป็นคำที่ ออกจะพิเศษมากๆซะด้วยซ้ำ ..

“ขำไรพี่ ไปขายของไป ลูกค้ามาละ .. แล้วนั่นก็อีกคน ยืนแข็งยังกับหินเลยนะ .. อะไรๆ นี่คุยอะไรกัน ?” พี่เขาหันมาชี้หน้าผมกับพี่สาวตัวเอง พลางโวยวายราวกับเด็ก แต่ก็ไม่มีใครปริปากบอกพี่เขาสักคน

ซึ่งสาเหตุของผมกับพี่อาราที่ไม่ยอมบอกพี่เขานั้นแตกต่างกัน ..

เพราะว่าผมอายเกินกว่าจะพูด ส่วนพี่อาราก็ต้องการจะแกล้งน้องชายของเธอแค่นั้น ..

<-·´¯`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·´¯`·.¸>

*bébé  (เบเบ)
มีความหมายเหมือนกับคำว่า baby (ที่รัก) ในภาษาอังกฤษ  แต่ส่วนใหญ่จะใช้ในกลุ่มวัยรุ่นมากกว่าผู้ใหญ่

คนตอบถูกเพียบ 555 ความจริงมันไม่ใช่คำที่เดายากเย็นอะไรเลย กร๊ากกกก

มาอัพแล้วค่า ตอนนี้น้องแฟนได้รู้จักคนในครอบครัวของพี่โมเมเพิ่มขึ้นแล้ว แถมยังได้รู้ความหมายที่ตัวเองไม่คิดจะหาคำตอบอีกด้วย .. เอาจริงๆพี่โมเมใส่ใจน้องแฟนมากกว่าที่น้องแฟนใส่ใจพี่โมเมอีกน้า

ต่อไปน้องจะไม่คิดมากแล้ว ไม่มีอะไรมาให้หน่วงใจแล้วจ้า คึคึ เพราะตอนหน้าจะเฉลยความจริงละว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ..