[KyuMin Fic] เพาะรัก ✈ 30

เพาะรัก ✈

 

 

 

30✈

 

 

วันนี้พี่อารายังคงสวมอบายะห์และฮิญาบตามขนบธรรมเนียมของผู้คนในแถบนี้เหมือนอย่างเดิม เพียงแต่ต่างกันตรงที่เครื่องแต่งกายของหญิงสาวนั้นออกแนวแฟชั่นอย่างเห็นได้ชัด โดยตัวอบายะห์ถูกถักทอด้วยผ้าลูกไม้สีดำและประดับตกแต่งด้วยผ้าลูกไม้สีขาวตัดกันอย่างลงตัว ส่งผลให้อบายะห์ที่หญิงสาวสวมใส่ออกแนวกึ่งซีทรูนิดๆ แต่ก็ไม่ได้อุจาดตาแต่อย่างใด เพราะด้านในพี่อาราสวมใส่เสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวสีดำเอาไว้ ส่วนฮิญาบที่ใช้คลุมผมก็เป็นผ้าสีดำไร้ลวดลาย หากแต่ให้ความรู้สึกหรูหราอย่างบอกไม่ถูก

“กลิ่นลาเวนเดอร์” พี่อาราพึมพำออกมาเบาๆ คล้ายพูดกับตัวเองเมื่อเธอจุดเครื่องหอมตรงมุมห้องของน้องชายด้วยความเคยชิน จากนั้นหญิงสาวก็เดินกลับมาฉีดน้ำหอมที่วางตั้งอยู่ตรงโต๊ะมุมกำแพงที่จัดเตรียมเอาไว้เพื่อต้อนรับแขกตามขนบธรรมเนียมของผู้คนในแถบนี้

“แต่งตัวสวยขนาดนี้ จะไปเดทหรือเปล่าครับเนี่ย ?” ผมทักทายพี่สาวคนสวยที่ตอนนี้กำลังจัดเตรียมมื้อเช้าให้ผมทานเหมือนกับช่วงเวลาที่เธอต้องคอยดูแลน้องชายของเธอด้วยท่าทางหยอกล้อ

“แน่นอนอยู่แล้ว!” พี่สาวยกยิ้มหวานโดยเห็นเพียงแค่ดวงตาเหมือนกับเมื่อวาน แต่ผมก็ยังคงรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่ารอยยิ้มของเธอมันงดงามมากแค่ไหน

“เมนูนี้เขาเรียกว่าอะไรเหรอครับ คล้ายกับแซนวิสเลย” ผมถามอย่างสนใจเมื่อพี่สาวคนสวยกำลังนำเมนูที่เธอตั้งใจทำ มาจัดเรียงใส่จานกระเบื้องให้ผมทาน

“มันเรียกว่า Shawarma (ชวาม่า) น่ะ จริงๆก็คือแซนวิสแบบที่เราๆคุ้นเคยกันนั่นแหละ เพียงแต่มันต่างกันแค่ ที่นี่เขาจะใช้แป้ง ส่วนที่บ้านเราเขาจะใช้ขนมปัง” ผมหยิบชวาม่าที่ถูกม้วนเป็นทรงกรวยโดยไส้ด้านในมีทั้งผักและเนื้อสัตว์ในปริมาณที่มากพอสมควร

“เอ้อ! พี่ลืมบอกไป นั่นเนื้อแกะนะ มันจะมีกลิ่นสาบนิดๆ ไม่รู้ว่าเราทานได้หรือเปล่า แต่เนื้อแกะที่นี่แพงเชียวนะ ยังไงก็ลองทานดู.. เนอะ” พี่สาวอุทานจนเสียงดังลั่น เมื่อผมกำลังจะกัดชวาม่าคำใหญ่ ซึ่งมันก็ไม่ทันเสียแล้วล่ะเพราะกว่าที่พี่สาวจะพูดจบ ผมก็ได้ลิ้มลองรสชาติของเนื้อแกะเข้าไปเต็มคำ

“ก็อร่อยดีครับ” ผมยกยิ้มแห้ง พลางเคี้ยวช้าๆ เนื่องจากรสชาติติดกลิ่นสาบของมันทำเอาผมหมดอร่อยไปเลย แต่ถ้าหากผมไม่กินก็คงจะอดตายและเสียน้ำใจแน่ๆ เพราะพี่อาราเธออุตส่าห์ตั้งใจทำมาให้ผมทานแท้ๆ

ครืด ครืด

เมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าหนังแบรนด์หรูกำลังสั่นครืดคราด พี่อาราก็รีบควานหาโทรศัพท์เครื่องเก่งและกดรับสายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดด้วยภาษาอาราบิกที่ผมไม่เข้าใจพร้อมกับท่าทางรีบร้อนของหญิงสาวที่จู่ๆก็รีบคว้ากระเป๋าถือและวิ่งออกจากห้องครัวเพื่อมุ่งตรงไปยังประตูหน้าห้องโดยไม่มีแม้แต่คำกล่าวลา จึงทำให้ผมต้องรีบเดินตามออกไปดูด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าพี่สาวแสนใจดีจะประสบกับปัญหาบางอย่างเลยออกอาการร้อนรนเสียขนาดนั้น

“พี่ไปแล้วนะซองมิน ชะรีฟมาแล้ว บาย~” หลังจากวางสายจากผู้ชายที่ชื่อ ‘ชะรีฟ’ เรียบร้อยแล้ว พี่สาวคนสวยก็รีบใส่รองเท้าส้นเตารีดสีดำสนิทที่ประดับตกแต่งด้วยเพชรเม็ดเล็กเป็นรูปดอกไม้อย่างสวยงาม จากนั้นพี่อาราก็รีบเปิดประตูห้องและเดินออกไป แต่ไม่นานนักก็หมุนตัวกลับมาร่ำลาผมก่อนจะรีบวิ่งด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยถนัดนัก อาจเป็นเพราะหญิงสาวไม่ค่อยได้สวมใส่รองเท้าส้นสูงก็เป็นได้ ผมจึงยกยิ้มให้กับท่าทางกระโดกกระเดกของพี่อารา ก่อนจะปิดประตูห้องให้เรียบร้อยและเดินกลับมาทานชวาม่าต่อให้หมด แล้วจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อเตรียมจัดของให้เข้าที่เข้าทางเพราะเนื่องจากเมื่อวานจนถึงตอนนี้ ผมก็ยังปล่อยให้ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวมันนอนแอ้งแม้งอยู่ในกระเป๋าตามเดิม

ผมใช้เวลาจัดของไม่นานนัก เพราะข้าวของที่เตรียมมาไม่เยอะเท่าไหร่เลยสามารถเตรียมอาหารเช้าให้เบดได้ในตอนสายนิดๆ และก็ตามสเต็ปเดิม เจ้าเบดยังคงไม่ยอมออกมาหาอะไรกินตามที่ผมร้องเรียก ต้องรอให้ผมเดินห่างออกไปก่อน มันถึงจะยอมเดินออกมา ผมจึงปล่อยให้เจ้าจิ้งจอกทะเลทรายทานมื้อเช้าในตอนสายเงียบๆ และเดินเลี่ยงออกมายังห้องนั่งเล่น เพื่อหาหนังสือที่ผมสนใจไปอ่านแก้เหงา ซึ่งชั้นหนังสือของคุณลูกเรืออาหรับส่วนใหญ่ก็จะเต็มไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์แทบทั้งนั้น จะมีหนังสือนิยายหลงมาก็เพียงแค่เล่มเดียว คือเล่มที่ผมหยิบไปอ่านเมื่อวานนั่นแหละ

“ไม่น่าเชื่อว่าพี่จะสนใจเรื่องพวกนี้ด้วย” ผมเปิดหนังสือในทางโบราณคดีที่มีชื่อว่า ‘The Ancient Civiliztion of  Anatolia’ แบบผ่านๆ พลางพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนรักของผมจะให้ความสนใจกับเรื่องที่ผู้คนส่วนมากเขาไม่ค่อยจะสนใจ

“อินทผาลัมนี่..” ขณะที่ผมกำลังจะเดินผ่านห้องครัวเพื่อไปหามุมนั่งอ่านหนังสือที่ห้องของเจ้าเบด ผมก็เหลือบไปเห็นถุงกระดาษสีน้ำตาลที่เมื่อครู่พี่อาราเป็นคนถือมา พอลองแง้มปากถุงออกดูถึงได้เห็นผลอินทผาลัมอบแห้งบรรจุอยู่ในนั้น ผมจึงกำปากถุงกระดาษเอาไว้และเดินตรงลึกเข้าไปจนถึงด้านในสุดของตัวห้องพัก

ตึ้ง!

จู่ๆเสียงเตือนจากโทรศัพท์ทั้งเครื่องของผมและเครื่องที่ร่างสูงยกให้มันก็ดังขึ้นพร้อมๆกัน ผมเลยต้องเดินย้อนกลับมาให้ความสนใจกับมันแทนที่จะเดินเข้าไปในห้องของเจ้าเบด จากนั้นผมก็คว้าโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องนั่นติดมือมาด้วย กระทั่งเดินมาจนถึงด้านในกระโจมที่มีเจ้าเบดกำลังนอนสงบนิ่งอยู่ แต่แล้วข้าวของอันเต็มไม้เต็มมือก็ร่วงหล่นลงพื้นทำเอาเจ้าเบดสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ จากนั้นร่างน้อยๆของเจ้าจิ้งจอกทะเลทรายก็รีบวิ่งปรู๊ดเข้าไปหลบภัยในโพรงดินทันที

“ดีนะหน้าจอไม่แตก” เมื่อทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นพรมได้ ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องขึ้นมาดู พอเห็นว่าสภาพของมันยังดีอยู่ ผมก็บ่นออกมาอย่างโล่งใจ จากนั้นก็รีบก้มหน้าก้มตาเก็บผลอินทผาลัมที่มันกระเด็นกระดอนออกจากถุงกระดาษในตอนที่ผมกำลังตกใจเพราะโทรศัพท์จะร่วงลงพื้น

หลังจากที่ลองชิมอินทผาลัมอบแห้งของที่นี่ ผมก็รู้สึกว่ารสชาติของมันหอมหวานอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะว่ามันเพิ่งถูกเก็บมาอบแห้งใหม่ๆก็เป็นได้ รสชาติของมันถึงได้ยอดเยี่ยมสมกับที่พี่เขาเคยโฆษณาชวนเชื่อเอาไว้ จนทำให้เรื่องราวของอารยธรรมอนาโตเรียที่ผมถือติดมือมาด้วย ไม่ได้เข้าหัวของผมเลย เพราะผมมัวแต่ทานอินทผลาลัมอบแห้งไม่หยุดปาก

“มีแต่ตึกทั้งนั้นเลยแฮะ..” ผมนั่งมองวิวด้านนอกที่เต็มไปด้วยตึกสูงใหญ่ตระการตา คั่นด้วยคลองขนาดใหญ่ที่ถูกขุดล้อมรอบตัวเมืองดูไบอย่างตื่นตาตื่นใจ พลางกวาดตามองหาทะเลทรายที่พี่เขาเคยพูดจาโอ้อวดเอาไว้ ว่ามันเป็นสถานที่ที่จะสามารถมองเห็นดวงดาวได้อย่างสวยงามที่สุด แต่จากมุมมองที่ผมเห็นอยู่ในขณะนี้ แทบจะมองไม่เห็นเนินทรายที่ว่านั่นเลย

“หรือลานโล่งๆนั่นจะเป็นทะเลทรายที่พี่เขาพูดถึง..” ผมยกยิ้มอย่างตื่นเต้น เมื่อได้เห็นลานโล่งๆที่คาดเดาเอาเองว่ามันอาจจะเป็นเนินทรายอันกว้างใหญ่

ตึ้ง!

เสียงเตือนจากแอพพลิเคชั่นอันคุ้นเคย เริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง ผมจึงละสายตาจากภาพทิวทิศน์ตรงหน้ามาให้สนใจกับโลกโซเชียลโดยสมบูรณ์แบบ จึงทำให้ผมทราบว่าก่อนหน้านี้คุณลูกเรืออาหรับเขาโพสต์รูปเมืองอิสตันบูลในตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นลงในอินสตาแกรม บ่งบอกได้ว่าสถานที่ที่เจ้าตัวกำลังปักหลักอยู่ที่ขณะนี้ เป็นสถานที่หนึ่งที่พี่เขาให้ความสนใจเอามากๆ เพราะอารยธรรมของที่นั่นเป็นหนึ่งในอารยธรรมที่พี่เขาซื้อหนังสือเก็บไว้..

ซึ่งอารยธรรมที่ว่านั่นก็คืออารยธรรมอนาโตเรีย..

 GaemGyu : อนาโตเลีย.. ดินแดนแห่งอาทิตย์อุทัย!

 A.Imran : สัส! มาตุรกีทั้งที มึงต้องนั่งชื่นชมสาวๆสิวะ จะมานั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นทำเชี่ยอะไรเนี่ย!

Chimchang : สัสอิมราน! มึงนี่ก็เหลือเกินจริงๆ บรรยากาศดีขนาดนั้น กูว่านั่งจิบไวน์ชิวๆแม่งเจ๋งกว่าส่องสาวๆอีกว่ะ!

Mino : พวกมึงนี่ก็แนะนำเหมือนไม่รู้จักมันไปได้ มาตุรกีทั้งที กูว่าป่านนี้แม่งฟินแตกกับอารยธรรมอะไรของแม่งไปแล้วมั้ง มันคงจะสนใจที่พวกมึงเพ้อเจ้อออกมาหรอก!

จากข้อความที่กลุ่มเพื่อนของคุณลูกเรืออาหรับเขาพูดคุยกัน ทำให้ผมทราบว่าความชื่นชอบในโบราณคดีของพี่เขาเป็นที่ทราบกันดีในหมู่เพื่อน จึงทำให้ผมเกิดความสงสัยขึ้นมาว่าเพราะเหตุใดพี่คยูถึงได้หลงใหลในเรื่องราวทางประวัติศาสตร์มากมายขนาดนี้ ขนาดผมที่เคยเรียนเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตั้งแต่เด็ก ยังไม่คิดสนใจจะค้นคว้ามันต่อเลยด้วยซ้ำ เพราะผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อและเข้าใจยาก แถมเรื่องบางเรื่องยังเป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐานอีกต่างหาก

แต่เพราะผมต้องมาอยู่ที่นี่กับจิ้งจอกทะเลทรายอีกหนึ่งตัวที่ไม่สามารถเป็นเพื่อนพูดคุยกับผมได้ เพราะเจ้าเบดมันชอบเก็บตัว ผมก็เลยต้องใช้หนังสือเป็นเพื่อนคลายเหงาแทนการใช้โซเชียลที่ผมให้ความสนใจได้เพียงไม่นานก็เริ่มเบื่อ เพราะโลกโซเชียลของผมมันไม่ได้มีความเคลื่อนไหวมากมายอะไรนัก..

“อื้อ~” ผมขยับหนีสัมผัสบางอย่างที่มันกำลังก่อกวนอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่ว่าผมจะขยับหนีมากมายเท่าไหร่ เจ้าตัวก่อกวนก็ยังไม่ยอมแพ้เอาง่ายๆ

“เห้!” ผมลุกขึ้นนั่งพลางตะโกนฮึดฮัดออกไปจนสุดเสียง จึงทำให้เจ้าเบดที่กำลังเอาจมูกมาป้วนเปี้ยนแถวๆใบหน้าของผมถึงกับวิ่งหนีไปหลบอยู่ในโพรงดินตามเดิม 

“เจ้าเบด! หน้าฉันมีแต่น้ำลายของแกทั้งนั้น ให้ตายสิ!” ผมลูบหน้าลูบตาของตัวเองที่มันชื้นแฉะ จากนั้นก็ยกปลายนิ้วขึ้นมาดมพิสูจน์ จึงทำให้ทราบว่าเจ้าตัวก่อกวนนั่นมันแอบเลียหน้าของผมในตอนที่ผมกินยาหลับนอนชนิดหนึ่งที่มีชื่อว่า ‘หนังสือ’ และต้องเป็นหนังสือแนวประวัติศาสตร์ด้วยนะ ผมถึงได้หลับได้หลับดีขนาดนี้!

ผมลุกขึ้นยืนและเดินเลยผ่านห้องนอนเพื่อไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ จากนั้นก็หาผ้าขนหนูเล็กๆมาซับหน้าให้แห้งและโยนมันลงตระกร้าไม้สานตรงมุมห้องแต่งตัว ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปนั่งปักหลักที่มุมเดิม แต่แล้วปลายเท้าของผมก็ต้องหยุดลง เมื่อสายตาของผมมองเห็นเจ้าเบดมันกำลังยืนแอบมองผมที่กำลังล้างหน้าจากมุมๆหนึ่งของปากประตูห้องนอน

“จะหนีไปไหน มาให้ทำโทษซะดีๆเจ้าเบด!” พอเจ้าเบดมันรู้ตัวว่าผมจับได้แล้วว่าถูกแอบมอง มันก็รีบวิ่งหนีผมแทบจะทันที ผมก็เลยวิ่งตามไปไล่จับมันเพื่อจะได้ทำโทษซะให้เข็ด แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจิ้งจอกทะเลทรายตัวแสบจะสนุกกับการที่ตัวเองถูกผมวิ่งไล่จับเสียเหลือเกิน เพราะเจ้าเบดมันก็วิ่งไปมุดต้นไม้ต้นโน้นบ้าง ต้นนี้บ้าง หรือไม่ก็วิ่งเข้าไปนอนเกลือกกลิ้งบนดอกไม้ทะเลทรายบ้าง ส่วนผมก็ได้แต่นั่งหอบแหกๆ เพราะวิ่งไล่ตามเจ้าเบดไม่ทัน

 “เบด.. แกไม่มีวิธีจะอ้อนที่มันดีกว่านี้แล้วหรือไง ?” ผมเกาพุงเจ้าเบดที่จู่ๆก็เดินเข้ามานอนหงายอยู่ตรงปลายเท้า

“ชอบเหรอ ฮึ?” ผมถามเจ้าเบดด้วยความเอ็นดู เพราะเจ้าเบดมันหลับตาพริ้มเลย

“…”

ผมเล่นกับเจ้าเบดอยู่นานพอสมควร จู่ๆก็มีใครสักคนมากดออดตรงหน้าห้อง ผมก็เลยต้องละมือออกจากขนนุ่มๆของเจ้าเบด เพื่อเดินไปดูว่าใครกันที่มากดออดเรียกอยู่ตอนนี้ เพราะถ้าหากเป็นพี่อาราราน่ะ ไม่ต้องกดออดหรอก เพราะเธอมีคีย์การ์ดห้องนี้อยู่ในมือ

ท่าทางว่าคนที่มากดออด เขาจะไม่ทราบว่าเจ้าของห้องตัวจริงไม่อยู่แน่ๆ

“มาหาคุณคยูฮยอนเหรอครับ ?” ผมส่องตาแมวดู จึงเห็นว่าคนที่มากดออดเขาสวมใส่ชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกันกับเจ้าของห้องตัวจริงเลยล่ะ ผมจึงเปิดประตูและถามออกไปด้วยภาษาเกาหลีอย่างลืมตัวว่า ณ ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่เกาหลีอีกแล้ว

“ครับ..” ร่างสูงผิวคล้ำรีบพยักหน้าพลางยกยิ้ม

“เอ่อ.. ตอนนี้พี่เขาบินอยู่น่ะครับ..” ผมตอบพลางเกาท้ายทอยด้วยท่าทางเกร็งๆ เพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี้จะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดหรือไม่ เพราะเขาเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว

“ทราบแล้วครับ แค่จะมาชวนไปทานจิ้มจุ่มด้วยกันเฉยๆ” ผมขมวดคิ้วด้วยท่าทางสงสัย เมื่ออีกฝ่ายพูดเชิญชวนให้ผมไปทานอะไรสักอย่างด้วยกัน ทั้งๆที่ผมไม่ได้รู้จักเขาเลย

“เชี่ยมินโฮ ไอ้น่ารักมันงงตายห่าแล้วนั่น มึงนี่ก็ไม่แนะนำตัวกับน้องมันเลย!” ผมรีบหันไปมองทางต้นเสียงอันคุ้นเคย จึงเห็นพี่ชางมินเขาเดินเข้ามาใกล้ทุกทีๆ

“หมดเวลาพักร้อนแล้วเหรอครับ ?” ผมยกยิ้มกว้าง พลางถามพี่ชางมินทันทีที่พี่เขาเดินมาถึงหน้าประตูห้อง

“หมดแล้วดิ.. เออ! นี่ไอ้มินโฮนะ เพื่อนพี่กับไอ้คยูน่ะ จำได้ไหมที่มันใช้ชื่อแอคเคาน์ในอินสตราแกรมว่า Mino น่ะ” พี่ชางมินตอบพลางกอดพี่มินโฮและแนะนำให้ผมรู้จักอย่างเป็นทางการ

“อ้อ” ผมพยักหน้าพลางอุทานออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าผมนึกออกแล้ว

“โห่ ไรวะ นอกจากส่องไอ้คยูมันแล้ว เราไม่เคยคิดจะส่องอะไรรอบๆตัวมันบ้างเหรอ?” พี่มินโฮบ่นออกมาแทบจะทันที เมื่อผมไม่เคยรู้จักหน้าคร่าตาของพี่เขาเลย นอกจากรู้จักกันผ่านตัวหนังสือแค่นั้น

“ก็น้องมันไม่ได้ขี้เสือกป่ะวะ.. ไปๆ ไปทานจิ้มจุ่มกัน.. มาเร็วซองมิน..” พี่ชางมินล็อคคอพี่มินโฮก่อนจะลากให้เดินตามกันไป แต่ทั้งสองก็เดินทิ้งห่างจากผมไปได้ไม่นาน ก็หันกลับมาย้ำชวนให้ผมเดินตามไปด้วย ผมจึงก้าวถอยหลังไปหยิบคีย์การ์ดที่เสียบเอาไว้ใกล้ๆกับบานประตู และเดินออกจากห้องตามคำชักชวนของพี่ชางมิน

ผมลงลิฟต์มายังชั้น 43 จากนั้นก็เดินตามพวกพี่ชางมินตรงไปยังด้านซ้ายมือและหยุดลงที่ห้องหมายเลข 438 เมื่อเข้ามาด้านในห้องพักของหนึ่งในกลุ่มลูกเรือของสายการบินอาหรับ ผมก็รับรู้ได้ถึงความแตกต่างของการเป็นอยู่ระหว่างโจวคยูฮยอนและเพื่อนๆของเขา เพราะห้องๆนี้ ไม่ได้กว้างขวางและหรูหราเหมือนกับห้องที่พี่เขาอยู่ อีกทั้งชั้นนี้ทั้งชั้นก็ไม่ได้มีแค่สองห้องเหมือนกับชั้นบนสุด

“นี่ไอ้ตะวัน เพิ่งรู้จักกันตอนบินไฟล์ทไปกรุงเทพ” ผมโค้งตัวทักทายร่างสูงไทยผิวสีน้ำผึ้งอย่างนอบน้อม ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆเตียงเพื่อล้อมวงทานหม้อไฟที่ผมจำชื่อมันไม่ได้ เพราะเนื่องจากมันเป็นเมนูที่ผมไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย อีกอย่างนะ หม้อที่ใช้ยังเป็นหม้อดินรูปร่างแปลกตาซะด้วย แถมเตาที่ใช้ยังไม่ใช่เตาไฟฟ้าแบบที่ผมคุ้นเคยอีกต่างหาก..

“แหมเพื่อนกู มีความขี้อิจฉา..” ระหว่างนั่งทานเมนูไทยๆเป็นครั้งแรก จู่ๆพี่มินโฮที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ก็อุทานขึ้นมา จากนั้นก็โชว์หน้าจอให้ผมดู ถึงได้รู้ว่าพี่คยูที่อยู่แดนไกลถึงตุรกีกำลังร่ำร้องอยากจะมาร่วมวงทานด้วยกัน

“อดแดกไปเถอะมึง!” พี่มินโฮพิมพ์ไปด้วยแล้วก็พูดไปด้วย ราวกับต้องการให้พวกรับรู้โดยทั่วกันว่าเจ้าตัวจะแกล้งเพื่อนอย่างไรดี

“อร่อยไหม ?” พี่ตะวันเอ่ยถามผมเป็นภาษาเกาหลีไม่ค่อยชัดมากนัก เพราะจริงๆแล้วพี่เขาเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลี แต่ตอนนี้ครอบครัวย้ายไปปักหลักอยู่ที่ไทย พี่เขาก็เลยคุ้นเคยกับความเป็นไทยมากกว่า

“อร่อยดีครับ ผมชอบน้ำจิ้ม” ผมยิ้มตอบพลางชี้ไปที่น้ำจิ้ม

“มีความวอแวเว้ยไอ้นี่!” พี่มินโฮบ่นพลางยื่นโทรศัพท์มาให้ผมที่กำลังจะทานอย่างต่อเนื่อง เพราะรสชาติของเมนูนี้ผมรู้สึกว่ามันถูกปาก

“ครับ ?” ผมวางตะเกียบลงบนปากถ้วยขนาดเล็ก จากนั้นผมก็รับโทรศัพท์ของพี่มินโฮมาถือไว้ เลยทำให้ทราบว่าพี่คยูเขาวีดิโอคอลมา

“ฮาบีคุณไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วยเหรอ?” ทันทีที่ผมมองจ้องเข้าไปยังหน้าจอโทรศัพท์ พี่เขาก็รีบเอ่ยถามผมทันที

“ครับ” ผมตอบพลางพยายามจะหลบสายตาแกมล้อเลียนของกลุ่มรุ่นพี่ที่กำลังนั่งอยู่ในขณะนี้ เพราะทันทีที่พี่คยูเรียกผมว่า ‘ฮาบี’ พวกเขาก็พากันมองผมด้วยสายตาชวนเก้อเขิน

ยิ่งพี่ชางมินกับพี่มินโฮนะ ตัวดีเลย!

“แล้วเอาเบดมาด้วยหรือเปล่า ?” แต่เมื่อพี่เขาถามถึงเบด ท่าทางเก้อเขินของผมก็หายวับในทันที เพราะเนื่องจากผมลืมเจ้าเบดไปสนิทใจเลย ป่านนี้ไม่รู้ว่ามันจะตกใจแค่ไหน เพราะผมทิ้งมันอยู่ในห้องตามลำพังจนเกือบจะครบชั่วโมงแล้ว

“ป..เปล่าครับ..” ผมตอบพี่เขาพลางยัดโทรศัพท์ในมือของพี่มินโฮแล้วผมก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง

ขณะที่กำลังยืนรอลิฟต์ผมก็ได้แต่เดินไปเดินมาอย่างกังวลใจ กระทั่งเข้ามาในลิฟต์ความกังวลใจเหล่านั้นก็ยังไม่หมดลง เมื่อตัวเลขที่ค่อยๆเคลื่อนขึ้นไปชั้นบนมันเคลื่อนตัวช้ากว่าใจคิด

“อ๊ะ” ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป ผมก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเจ้าเบดมันกระโดดเข้าใส่ผมอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว

“ขอโทษนะ” ผมก้มลงไปอุ้มเจ้าเบดมากอดไว้ พลางเอ่ยขอโทษมัน แม้ว่ามันจะไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ตามว่าผมรู้สึกผิดมากแค่ไหนที่ลืมมันไป ยิ่งคิดถึงตอนที่เจ้าเบดมันขูดประตูร้องตามพี่เขาเมื่อวันก่อนผมก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีไปกันใหญ่ แต่แล้วผมก็อดยิ้มบางๆออกมาไม่ได้เมื่อเจ้าเบดมันซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากผม คล้ายกับว่ามันเริ่มจะวางใจแล้วที่ผมกลับมา..

“คืนนี้เรามานอนด้วยกันเนอะ” ผมบอกกับเจ้าเบดพลางก้มลงไปฟัดเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู และเมื่อเดินมาถึงห้องนอนผมก็ปล่อยมันลงบนที่นอน ส่วนตัวเองก็เดินไปเก็บหนังสือและโทรศัพท์ที่กระโจมในห้องของเจ้าเบด โดยที่เจ้าของห้องไม่ยอมนั่งรออยู่บนเตียง แต่กลับตามติดผมทุกฝีก้าวคล้ายกับกลัวว่าผมจะหนีหายไปอีก

“พี่..” ผมอุ้มเจ้าเบดที่เดินตามเข้ามาในห้องนอนขึ้นมานั่งบนเตียง จากนั้นผมก็หันมาดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ก่อนหน้านี้ผมกดวีดิโอคอลเอาไว้

“เบดร้องหรือเปล่า ?” พี่เขาถามเมื่อผมพิงโทรศัพท์เอาไว้กับหมอนข้างใบหนึ่งได้แล้ว พร้อมกับขยับตัวลงนอนจนเข้าที่เข้าทางโดยมีเจ้าเบดเข้ามานอนซุกอยู่ไม่ห่าง

“ตอนผมมาไม่ได้ยินนะครับ” ผมตอบพลางลูบตัวเจ้าเบดเบาๆ ขณะที่สายตาก็คอยจับจ้องไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ปราฏใบหน้าของร่างสูงในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นตัวบางที่กำลังนอนตะแคงข้างพูดคุยกับผมอยู่

“น่าจะร้องหรอก เล่นเกาะติดเราขนาดนี้” พี่เขาคาดเดาพลางบุ้ยใบ้ให้ผมเข้าใจพฤติกรรมของเจ้าลูกรักมากขึ้น

“ตอนนี้พี่บินมาอาบูดาบี ใกล้กันแค่นี้เองแต่ก็ไปหาไม่ได้ เพราะเดี๋ยวตอนเช้าก็ต้องบินกลับไปตุรกีอีก แต่มะรืนนี้จะบินไปดูไบแล้วก็บินกลับไปตุรกีอีกรอบ..” พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่แล้วก็หยุดพูดเอาดื้อๆ

“…”

“น่าเสียดายที่คืนที่มาดูไบไม่ได้ค้างคืน..”

“…”

“ผมอยากเจอคุณจังฮาบี..”

<-·´¯`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·´¯`·.¸>   

ตอนนี้ไม่ค่อยหวานอะไรมากมาย แต่เริ่มได้รู้จักคุณลูกเรือมากขึ้นเรื่อยๆ และตอนนี้น้องเบดก็ติดฮาบีไปแล้วเรียบร้อยหลังจากลองเชิงอยู่นาน ส่วนพี่ชางมินก็กลับมาแล้วพร้อมกับพี่มินโฮและเพิ่มตัวละครใหม่เข้าไปเป็นชายหนุ่มสัญชาติไทย เพราะสายการบินในแถบนี้คนไทยนิยมไปทำกันเยอะพอสมควร เพราะเงินดี สวัสดิการเริ่ด  ตอนนี้น่าจะยาวที่สุด 5555 และจะพยายามให้ตอนนึงยาวขึ้นเรื่อยๆนะ 555 เนื้อเรื่องยังคงเรื่อยเปื่อยต่อไป คู่นี้พัฒนาการช้าค่ะ

ฮิญาบ คือผ้าคลุมศีรษะ ส่วนอบายะห์ คือเสื้อคลุมตัวยาว ด้านล่างเป็นชุดแนวแฟชั่น

   

Shawarma (อาหารที่พี่อาราเอามาให้ทาน)

 

Read More [...]