[KyuMin Fic] เพาะรัก ✈ 14

เพาะรัก ✈

14✈

สำหรับบุคคลคนทั่วไป คำทักทายแรกในยามเช้าวันใหม่อาจเป็นคำว่า ‘อรุณสวัสดิ์’ แต่สำหรับลูกเรือของสายการบินอาหรับอย่างโจวคยูฮยอนมักจะเป็นประโยคที่ว่า ‘เมื่อคืนนี้นอนหลับฝันดีไหม ?’

“ก็ดีครับ” ผมตอบพลางอมยิ้มนิดๆ ขณะที่เรากำลังหอบสัมภาระคนละหนึ่งใบไว้บนหลัง เนื่องจากตอนนี้เราสองคนได้ทำการเช็คเอ้าท์ห้องพักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะช่วงบ่ายผมจะต้องรีบกลับไปทำงาน เนื่องจากผมใช้วันหยุดให้หมดไปอย่างคุ้มค่าด้วยการพักค้างคืนทั้งหมด 3 คืนเต็มๆ

เมื่อวานนี้ตอนช่วงเช้าจรดบ่าย ผมกับพี่เขาใช้เวลาเดินเตร็ดเตร่ในเมืองจินเฮอย่างเพลิดเพลิน เราเดินทะลุซอยนั้นออกซอยนี้ พอเหนื่อยๆก็หยุดพักตรงข้างถนนบ้างล่ะ ข้างกำแพงบ้านคนอื่นเขาบ้างล่ะ หรือถ้าหิวเราก็จะแวะหาอะไรกินกัน ซึ่งเมนูเบาๆสำหรับมื้อเช้าของเราก็ไม่พ้นขนมปัง แต่ที่เมืองจินเฮจะมีร้านขนมร้านนึงที่ขึ้นชื่อมาก เขาจะทำขนมปังสอดไส้พ็อตกดแพ็คใส่กล่องเอาไว้เป็นของฝากจำนวนมาก เรียกได้ว่าใครมาที่นี่ในช่วงเดือนเมษายนก็ต้องมาซื้อกิน และถึงแม้ว่าจะทำออกมาขายเยอะ แต่ก็ไม่เคยพอสำหรับผู้บริโภคเลย ยิ่งช่วงเทศกาลก็ยิ่งขายดี เราสองคนก็เลยไม่พลาดที่จะซื้อมากินเล่นระหว่างที่เรากำลังเดินเล่นด้วยกัน แล้วพอตกเย็นนิดๆพี่เขาก็ชวนผมไปเดินเล่นริมคลองเหมือนอย่างเมื่อสองวันก่อน เพราะบรรยากาศสบายๆเย็นๆมันชวนให้ผ่อนคลาย เราก็เลยเลือกที่จะใช้เวลาให้หมดไปกับกิจกรรมเดิมๆ แต่ให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม เพราะเราสองคนเหมือนขยับเข้ามาใกล้กันมากกว่าที่เคย ..

หลังจากที่เดินเตร็ดเตร่กันจนท้องเริ่มส่งเสียงร้องประท้วงขึ้นมานิดๆ เราก็เริ่มออกเดินหาร้านอาหารราคาถูกที่จะเป็นมื้อสุดท้ายสำหรับเราในทริปนี้ จนกระทั่งอิ่มท้อง เราก็เริ่มมองหาร้านขายโปสการ์ดเพื่อเขียนข้อความส่งหาตัวเองตามธรรมเนียมที่ผมมักจะชอบทำเป็นประจำ ซึ่งโจวคยูฮยอนลูกเรือของสายการบินอาหรับก็เห็นดีเห็นงามกับผมด้วย พี่เขาก็เลยต้องลอกที่อยู่ของผมลงไปในโปสการ์ดของตัวเอง เนื่องจากพี่เขาจำที่อยู่ที่เกาหลีของตัวเองไม่ได้..

“พี่ซื้อไปฝากคุณฮีชอลไม่ใช่เหรอครับ ?” ผมย้อนถาม เมื่อพี่เขาเปิดกล่องพ็อตกดปังของคุณฮีชอล แล้วก็หยิบขนมปังสอดไส้พ็อตกดออกมาสองชิ้น เพื่อแบ่งให้ผมและทานเอง

“ปล้นหน่อยเดียวเอง พี่มันไม่รู้หรอก” พี่เขาพูด พลางยักคิ้วใส่ผม เห็นอย่างนั้นผมก็เลยอมยิ้มแล้วก็ก้มหน้าก้มตาแกะห่อพลาสสติกออก เพื่อทานมันรองท้องระหว่างที่เราจะเดินไปรอรถประจำทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟมูกุงฮวา

“เผลอแป้บเดียวเองเนอะ ทริปของเราก็จำเป็นจะต้องจบลงแล้ว ..” พี่เขาพูดพลางแวะชมวิวริมคลองเป็นการทิ้งทวนก่อนจะเดินทางกลับไปยังอินชอน ขณะที่ในมือของพี่เขาตอนนี้ไม่ได้ถือพ็อตกดปังอีกแล้ว แต่กลับถือโทรศัพท์มือถือและเสียบหูฟัง โดยที่หูฟังข้างหนึ่งถูกปล่อยละลงกับอกเสื้อของพี่เขา เนื่องจากพี่เขาไม่ได้ต้องการปิดกั้นการรับฟังทั้งหมด

“ยังเหลืออีกสองทริปไม่ใช่เหรอครับ ?” ผมอมยิ้ม แล้วก็กัดพ็อตกดปังอีกหนึ่งคำเล็กๆ เนื่องจากผมต้องการจะละเลียดขนมชิ้นนี้เป็นการทิ้งทวนด้วยเหมือนกัน

“พูดแล้วนะ ..” พี่เขาชี้มาที่ผม พลางยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์

“…” ส่วนผมก็ได้แต่เงียบ เมื่อผมได้ตกหลุมพรางของพี่เขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ไปกันเถอะ ..” พี่เขาหันมายิ้มให้ผม แล้วก็เริ่มต้นก้าวเดินอย่างเชื่องช้า โดยที่ฝ่ามือของข้างหนึ่งของพี่เขาก็ไม่ลืมจะที่จับจูงผมให้เดินตามไปด้วยกันเหมือนอย่างเคย

ผมแอบยิ้มกับตัวเองอีกแล้ว ..

นี่ผมยิ้มมากไปหรือเปล่านะ ?

ระหว่างนั่งรถประจำทางในระยะสั้น ผมก็อัพภาพพ็อตกดปังเพื่ออำลาเมืองจินเฮอย่างสมบูรณ์แบบลงในแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรม พร้อมกับแคปชั่นที่ว่า ..

imSMI : Bye Bye #Jinhae #벚꽃빵 #delicious

จากนั้นไม่นานนักคนข้างๆผม ก็เข้ามากดหัวใจให้ …ซึ่งมันจะเป็นเรื่องปกติธรรมดามาก ถ้าหากว่าพี่เขาไม่ได้ยิ้มจนเต็มแก้ม หลังจากที่กดหัวใจให้ผมแบบนั้น ..

ผมก็เลยต้องเสสายตากลับมามองจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองแทน โดยที่ผมจะต้องเปิดหน้าทามไลน์ของตัวเองและไถมันเล่นเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่มันยากจะรับมือ แต่แล้วบทสนทนาระหว่างลูกเรือของสายการบินอาหรับภายใต้ภาพพ็อตกดปังที่พี่เขาอัพลงในแอพพลิเคชั่นอันคุ้นเคยเมื่อวานนี้ ก็เรียกร้องความสนใจจากผมได้อีกแล้ว..

GaemGyu : #벚꽃빵 #delicious

Chimchang : แค่นี้มึงต้องปิดกั้นทางสว่างของพวกกูเลยเหรอวะ ?

Mino : เออ .. จิตใจมึงทำด้วยอะไร ? มึงใจร้ายมาก กูดราม่าระดับสิบ นอนไม่หลับเพราะไม่ได้เสือกมาทั้งคืน ㅋㅋㅋ

A.Imran : ㅋㅋㅋLOL, LMAO, ROFL, ROFLMAO 5555555555555

GaemGyu : Why are you laughing? (ทรานโดยกูเอง : หัวเราะหาพ่อมึงเหรอ ?)

Chimchang : ㅋㅋ (กูทรานบ้าง : มึงก็ .. แปลแบบนั้น แถวบ้านกูเรียกว่าจังไรดี)

Mino : ㅋㅋㅋ(แล้วกูจะพลาดไม่ทรานได้ไง : แกล้งอิมรานมันทำไมมึง น่าสงสารนะ)

A.Imran : สาดดดดดดดดดดดด

GaemGyu : นี่ขนาดแม่งพิมพ์ผิด ยังจะเสือกด่าได้อีก -_-

Chimchang : ว่าแต่มึงเถอะ เปลี่ยนเรื่องทำเชี่ยไรครับ เรากำลังดราม่าระดับสิบอยู่นะเว้ย อย่าให้ถึงระดับร้อยนะมึง!

Mino : เออ .. อย่าให้พวกกูต้องใช้ไม้เด็ด ปลดล็อคเดี๋ยวนี้ กูขอสั่ง!

GaemGyu : ㅋㅋㅋLOL, LMAO, ROFL, ROFLMAO 5555555555555

A.Imran : Why are you laughing?

GaemGyu : ‘private’ time make me happy ㅋㅋ

A.Imran : ㅋㅋ right ?

Chimchang : หรา ?

Mino : ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

Chimchang : ㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋㅋ

ครืด ครืด

ผมสะดุ้งอย่างตกใจขึ้นมาอีกครั้ง เมื่ออยู่ๆโทรศัพท์ในมือผม ก็ร้องเรียกความสนใจขึ้นมากะทันหัน พอเห็นว่ามีคอมเม้นท์ใต้ภาพที่ผมเพิ่งจะอัพโหลดออกไป โดยที่คนคนนั้นผมไม่รู้จักเขาแม้แต่นิดเดียวและไม่รู้ว่าเราเผลอไปกดฟอลกันและกันเอาไว้ตอนไหน

ถ้าคิดในแง่ที่ไม่วุ่นวายมาก ผมก็อาจจะฟอลเจ้าของแอคเค้าน์ A.Chimho ไว้ตั้งแต่ตอนที่ผมเพิ่มสมัครเล่นแอพพลิเคชั่นนี้ใหม่ๆก็เป็นได้ ..

A.Chimho : อยากกินบ้างจังเลยครับ :)

“เชี่ยละ พวกแม่งมีแอคหลุม” พี่เขาอุทานออกมาอย่างหัวเสีย แล้วจากนั้นพี่เขาก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ของตัวเองเป็นการใหญ่

GaemGyu : @ A.Imran @Chimchang @ Mino สัส พวกมึงนอนเสือกกันทั้งคืนล่ะไม่ว่า ดราม่าระดับสิบบ้านมึงดิ

Chimchang : หรา ?

Mino : ㅋㅋㅋㅋㅋ

GaemGyu : กูขอสั่งให้พวกมึงแปลให้ไอ้อิมรานมันเสือกด้วย กูด่าแบบอินเตอร์เดี๋ยวอารมณ์มันไม่ถึง ㅋㅋ

Chimchang : บร๊ะ!

Mino : กูแปลให้มันฟังแล้ว คึคึคึ แล้วไงวะ คิดว่าพวกกูแคร์ ? ไม่เลยเว้ย

A.Chimho : @imSMI คุณไม่บล็อกพวกผมหรอกใช่มั้ย ? ตอบให้พวกผมชื่นใจหน่อยสิครับ :)

พี่เขาหันมามองหน้าผม พลางแบมือขอโทรศัพท์ของผมราวกับขออนุญาต ผมก็เลยส่งโทรศัพท์ของตัวเองไปให้พี่เขาอย่างว่าง่าย เพราะผมรู้ว่าพี่เขาต้องการจะทำอะไร ซึ่งผมก็ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น …

imSMI : เสียใจครับ .. ผมขอบล็อก บาย!

Mino : @GaemGyu มึงอย่ามาชักใยเบื้องหลังไอ้สัส นิสัย

“คึคึคึคึ” พี่เขาเอาแต่หัวเราะเสียงต่ำ แล้วก็คืนโทรศัพท์มาให้ผมเมื่อรถประจำทางจอดสนิทลงตรงชานชาลาอันเป็นจุดหมายปลายทางของเรา และจากนั้นไม่นานนักรถไฟเที่ยวที่เราจะต้องโดยสารก็เดินทางมาถึง เราสองคนก็เลยขึ้นไปนั่งตามหมายเลขบนหน้าบัตรอย่างรู้งาน และเมื่อรถไฟเคลื่อนไปได้สักพัก เราสองคนต่างคนต่างก็พากันหลับสลบไสล ..

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่า …

เราสองคนนอนเอาหัวพิงกัน โดยไม่รู้ตัวไปแล้ว …

“มึงอยู่ไหน ?” ผมโทรหาอีฮยอกแจ เมื่อผมคาดเดาเวลาอย่างถี่ถ้วนแล้วว่า ตัวผมไม่น่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องได้ทัน

“โรงพยาบาลดิวะ ใครจะเหมือนมึงมีปัญญาไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชาย” อีฮยอกแจมันเถียงกลับมาทันควัน ทำเอาผมรู้สึกผิดที่ลืมมันไปชั่วขณะ

“แล้วมึงเป็นยังไงบ้าง ?” ผมถามด้วยความเป็นห่วงขึ้นมาทันที

“โอเคแล้ว ว่าแต่มึงกลับจากทริปสุดสวีทของมึงหรือยัง ?” อีฮยอกแจมันย้อนถาม

“สวีทอะไร มึงก็พูดเพ้อเจ้อ ..” ผมเกาข้างแก้ม พลางเดินดุ่มๆในโซลสเตชั่นเพื่อนั่ง AREX ย้อนกลับไปที่อินชอนใหม่อีกครั้ง

“หรา ?”

“มึงอยู่โรงพยาบาลแล้วกูจะทำยังไงดีวะ กูกลับไปเอาเสื้อไม่ทันแน่” ผมขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันอย่างเคร่งเครียด ขณะที่สายตาก็ต้องคอยมองตามแผ่นหลังกว้างของพี่เขาไปด้วยเพื่อไม่ให้เราพลัดหลงกัน

“รวนเลยนะมึง ปกติมึงวางแผนอะไรแม่งโคตรจะรัดกุมชิบหาย .. เดี๋ยวกูให้เพื่อนกูไปเอาให้ มึงไปรอที่หน้าประตูทางเข้า AREX แล้วกัน” อีฮยอกแจมันสั่งการเสร็จสรรพ จากนั้นมันก็วางสายไป ส่วนผมก็เบาใจขึ้นมาหน่อยที่ผมจะไม่ต้องเข้างานสายอย่างที่เป็นกังวล ซึ่งถ้าหากวันนี้ผมไม่ได้อีฮยอกแจช่วยเหลือไว้ ผมก็คงจะมาสายสมใจสองสาวเพื่อนร่วมงานของผมแน่

และผมก็คงต้องยอมรับสภาพ เพราะผมเป็นคนเลือกให้ทุกอย่างมันดำเนินไปแบบนี้ ..

เหตุผลเดียวก็เพื่อ โจวคยูฮยอนลูกเรือของสายการบินอาหรับคนนั้น …

     <-·´¯`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·´¯`·.¸> 


벚꽃 빵 ขนมไส้ดอกซากุระค่ะ เห็นเค้าว่าอร่อยกันนะ เรายังไม่เคยลอง

เห็นคอมเม้นท์ของคนอ่านแล้วเรามีกำลังใจแต่งมากมาย ขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะที่ติดตามเรื่องนี้ เราก็เลยรีบปั่นฟิคมาตอบแทน T^T ตอนนี้ถึงจะสั้นแต่ก็กวนตีนเพราะเดอะแก๊งค์ลูกเรือสายการบินอาหรับเหมือนเดิม 555555555555

ปล. เพื่อนของอีฮยอกแจ ใครกันเน้อ ?

ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ T_T

Read More [...]

[KyuMin Fic] เพาะรัก ✈ 13

เพาะรัก ✈

 

 

13✈

                ตลอดช่วงบ่ายผมเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง และมันก็เป็นเรื่องยากมากที่ผมจะวางตัวให้เป็นปกติราวกับผมไม่รับรู้ข้อความใดๆทั้งสิ้น ฝ่ายลูกเรือของสายการบินก็ดูเหมือนอยากจะถามผมเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่สุดท้ายพี่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรผม หากแต่ใบหูของพี่เขานั้น กลับแดงซ่านอย่างปิดไม่มิด ..

                ผมก็เลยเกิดอาการหน้าแดงซ่าน และนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ด้วยความเกร็งอย่างช่วยไม่ได้ ..

                “เราไปเดินเล่นริมคลองยอจวากันดีไหม แดดกำลังร่มพอดี ?” พี่เขาถามขณะที่กำลังขับรถไปตามเส้นทางเล็กๆภายในสวนสาธารณะของเมืองจินเฮ

                “แล้วแต่เลยครับ ..” ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่ออยู่ๆเราก็มีปฏิสัมพันธ์ทางคำพูดขึ้นมา หลังจากที่ต่างคนต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง

                “แล้วแต่ไม่ได้ดิ .. พี่จะตามใจซองมิน” พี่เขาบอก ทำเอาผมเผลออมยิ้มออกมาเงียบๆคนเดียว

                “ไปเดินเล่นริมคลองก็ได้ครับ คนน่าจะไม่เยอะแล้ว” ผมตอบ พลางกุมชายเสื้อของพี่เขาเอาไว้หลวมๆ ขณะที่ใบหน้าก็ยังคงเปื้อนยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง

                เมื่อขับรถเล่นกินลมชมวิวมาจนถึงสะพานริมคลองยอจวา ก็พบว่านักท่องเที่ยวไม่ได้เยอะเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ เนื่องจากงานเทศกาลระดับประเทศได้หมดลงไปแล้วตั้งแต่เมื่อค่ำคืนวาน ดังนั้นบริเวณจุดไฮไลท์ต่างๆจึงสามารถมองเห็นเจ้าหน้าที่ กำลังรื้อถอนอุปกรณ์ประดับตกแต่งต่างๆอยู่เป็นระยะๆ

                ส่งผลให้ขณะที่ผมกำลังนั่งรถผ่านบริเวณนั้น จะสามารถมองเห็นร่มหลากสีสันที่ประดับประดาด้วยหลอดไฟขนาดพอเหมาะ เพื่อต่อเติมความมีชีวิตชีวาให้กับงานเทศกาลของเมืองจินเฮ ถูกวางเรียงรายอยู่ข้างๆราวสะพานสีแดงสดกันเป็นทิวแถว ต่างกับเมื่อวานราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ เพราะในค่ำคืนวานนั้น ผมสามารถมองเห็นร่มหลากสีที่ประดับประดาด้วยแสงไฟสีเหลืองนวลอย่างงดงาม และยามที่สายลมแผ่วไหว กลีบดอกพ็อตกดก็จะร่วงหล่นลงบนหลังคาร่มหลากสีเหล่านั้น และไม่นานนักกลีบดอกไม้เล็กๆพวกนั้นก็ร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำเบื้องล่างและไหลไปตามกระแสน้ำที่พัดพา..

                อ่า .. บรรยากาศในวันนี้มันช่างแตกต่างกับวันวานเสียเหลือเกิน ..

                ครืด ครืด …

                เสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืดคราด ร้องเรียกความสนใจจากเจ้าของมันขึ้นมาอีกหน จึงทำให้ลูกเรือของสายการบินจำเป็นจะต้องละสายตาจากบรรยากาศรอบด้านและหยุดบทสนทนาที่กำลังพูดคุยกับผมลงแต่โดยดี ส่วนผมที่ก็เดินอยู่เคียงข้างกับร่างสูงของลูกเรือของสายการบินอาหรับ ก็จำเป็นจะต้องใช้สายตาของผมมองสายน้ำที่กำลังไหลผ่านเราไปอย่างช้าๆแทน ..

                “ระวังครับ ..” ผมเอื้อมมือไปจับข้างแขนของพี่เขาที่กำลังเดินก้มหน้าก้มตาสนใจแต่โทรศัพท์ จนไม่ทันได้ดูเลยว่าหนทางข้างหน้านั่นน่ะ มันยกพื้นนะ ถ้าเกิดเดินสะดุดขึ้นมาล่ะก็ ได้หน้าแหกกันพอดี

                “…” พี่เขาไม่ได้ตอบอะไร นอกจากเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม แล้วก็รอจนกว่าจะเดินผ่านพื้นอิฐสีส้มที่ปูเป็นทางเดินบริเวณด้านล่างของสะพานริมคลองยอจวาเสียก่อน ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนยิ้มถึงได้ก้มหน้าลงมาให้ความสนใจกับโทรศัพท์มือถือเครื่องส่วนตัวของตนเองอีกครั้ง

                เห็นอย่างนั้นผมก็เลยหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเก็บภาพสายน้ำเล็กๆของคลองยอจวาที่กำลังไหลผ่านต้นหญ้าสีเขียวขจี ขณะที่เบื้องบนก็เต็มไปด้วยช่อพ็อตกดตลอดทาง และในยามที่สายลมพลิ้วไหว กลีบพ็อตกดเหล่านั้นก็จะปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ บ้างก็ร่วงหล่นลงบนพื้นอิฐที่ปูเป็นเส้นทางเดินเรียบริมคลอง บ้างก็ร่วงหล่นอยู่เหนือผิวน้ำ บ้างก็ร่วงหล่นอยู่เหนือศีรษะของผม ซึ่งพี่เขาเป็นฝ่ายจัดการหยิบมันออกให้ ผมที่กำลังใจเต้นรัวก็เลยเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอัพภาพที่ผมถ่ายเองกับมือลงในแอพพลิเคชั่นอินสตาแกรมด้วยความเคยชิน พร้อมกับแคปชั่นที่ว่า

                imSMI : I’m having a sweet dreams because of UNIFORM

                “ฮาบีบีคุณอัพแบบนั้น ก็แสดงว่าคุณยอมรับว่าคุณเป็นที่รักของผมแล้วน่ะสิ ..” พี่เขาพูดพลางชะโงกหน้ามองหน้าจอโทรศัพท์ของผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หากแต่สายตาของลูกเรือของสายการบินอาหรับกลับแวววับอย่างไรชอบกล

                “…”

                “แต่ที่จริง คุณก็ยอมรับมาตั้งนานแล้วน่ะแหละ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ยอมให้ผมเรียกแบบนั้นทั้งๆที่คุณก็ไม่รู้ความหมายของมันหรอก .. คุณใจดีจัง แต่ตอนนี้คุณรู้ความหมายของมันแล้ว คุณยังจะยอมให้ผมเรียกแบบนั้นอีกหรือเปล่า ?” พี่เขาถามพลางเอื้อมวงแขนมาคล้องคอของผมไว้ แล้วก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้กันให้มากขึ้น

                “…” ผมพูดอะไรไม่ออก เพราะคำคำนี้ความหมายของมัน ทำเอาหน้าของผมมันร้อนเห่อไปหมด แล้วไหนจะหัวใจของผมอีก ทำไมมันสั่นคลอนอย่างรุนแรงขนาดนี้

                ทำไมพี่เขาถึงยังพูดด้วยท่าทางสบายๆแบบนั้นได้ ไม่ยุติธรรมเลย!

“พี่ไม่ได้อยากจะเร่งรัดซองมินหรอกนะ .. แต่ว่าขอเรียกแบบนั้นได้หรือเปล่า .. เห็นไหมทั้งๆที่ความรู้สึกของพี่มันพัฒนาไปตั้งไกลแล้ว แต่เพราะว่าซองมินแค่รู้สึกชอบ พี่ก็เลยตามใจและบอกว่าตัวเองก็แค่ชอบซองมินเหมือนกัน .. เพราะแบบนี้ พี่ก็เลยต้องขออนุญาตเราก่อน ..” พี่เขาพูดอ้อนด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ทำเอาผมยิ่งหน้าร้อนฉ่า

                “ไม่ใช่ว่าพี่เรียกผมแบบนั้นมานานแล้วเหรอครับ ?” ผมย้อนถามเสียงเบาหวิว เมื่อปลายนิ้วของผมเลื่อนไปเจอกับข้อความที่ลูกเรือของสายการบินอาหรับเคยพูดคุยกับเพื่อนๆของเขาเข้าพอดี ซึ่งข้อความพวกนั้นก็อยู่ใต้รูปที่พี่เขาเพิ่งจะอัพไปเมื่อบ่ายนี้นี่แหละ ..

                GaemGyu : Habibi คุณฝันดีเพราะผมหรือยัง … ที่รัก ?

Chimchang : บร๊ะ! นี่มึงพัฒนาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?

Mino : OMG! มึงไม่ป๊อดแล้ว!

 A.Imran : Damn it! I don't understand!

Chimchang : เรื่องของมึงㅋㅋㅋ

Mino : ความเสือกไม่เข้าใครออกใคร มึงก็แปลให้มันหน่อยดิ สงสาร ㅋㅋㅋ

A.Imran : my best friend .. trans for me please T_T

A.Imran : Please ….. T____T

Chimchang : กูไม่แปล ถ้าอยากเสือกก็ต้องมีความพยายามเว้ย!

Mino : @ A.Imran GIYF = Google Is Your Friend ㅋㅋㅋ

A.Imran : Helwan (ไฮ-วาน : สัส)

GaemGyu : พอเลยพวกมึงนี่ รกไอจีกูป่ะ สัส!

A.Imran : I understand ‘สัส’ Helwan!

GaemGyu : เอ้า! กูด่ารวมๆ ไหงแม่งด่ากูกลับคนเดียววะเนี่ย

Mino : ความซวยมันไม่เข้าใครออกใครหรอกมึงเอ้ย กูจะบอก ㅋㅋㅋ

Chimchang : ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มึงก็แปลให้มันหน่อยดิ สงเคราะห์ความเสือกให้มันสักนิดㅋㅋㅋ

                GaemGyu : พ่อมึง กูไม่แปล

                Mino : ทำมาเอียงอาย หนังหน้าก็ไม่น่าจะบางㅋㅋㅋ

                GaemGyu : เกลียดแรง ไอ้ Chelb! (เชลบ์  : หมา)

                ครืด ครืด

                และแล้วก็ถึงคราวที่โทรศัพท์ของผมจะสั่นครืดคราดขึ้นมาบ้าง เมื่อมีใครสักคนเข้ามาคอมเม้นท์ในข้อความของผม ที่ปกติจะมีแต่โจวคยูฮยอนคนนี้เท่านั้น แต่ในตอนนี้โจวคยูฮยอนกำลังใช้สายตามองจ้องผมที่กำลังไล่อ่านข้อความของพี่เขาอยู่ ผมถึงได้สงสัยนักหนาว่าใครกันที่เป็นคนคอมเม้นท์ข้อความในอินสตาแกรมของผม ..

                A.Imran : @GaemGyu @Mino @Chimchang  IGIMF = IG Is My Friend ㅋㅋㅋ

                เมื่อได้อ่านข้อความพวกนั้นในอินสตาแกรมส่วนตัวของพี่เขา จนกระทั่งได้อ่านคอมเม้นในอินสตาแกรมของผม ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับผมกำลังถูกหยอกล้อไปกับพี่เขาด้วย

                “ตั้งไพรเวทเลย ..” พี่เขาออกอาการหูแดง แล้วก็แย่งโทรศัพท์มือถือของผมไปจัดการตั้งค่าความเป็นส่วนตัวเสียเอง แล้วจากนั้นก็ส่งโทรศัพท์คืนมาให้ผม

                “เพื่อนน่ะ ..” พี่เขาเกาหัว พลางมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย

                “อ้อ .. ครับ”

                “จับมือได้ไหม ?” อยู่ๆพี่เขาก็ถามขึ้นมา พร้อมๆกับที่หลังมือของเราก็ชนกันเบาๆด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจอันนี้ผมก็ไม่อาจทราบได้

                “ฮาบีบีคุณฝันดีแล้ว ขอผมจับมือหน่อย .. ไม่ได้เหรอ ?” พี่เขาถามพลางใช้หลังมือสะกิดหลังมือของผม

                “…” ผมไม่ได้ตอบอะไรพี่เขากลับไป นอกจากหันไปมองกระแสน้ำที่กำลังไหลผ่านพวกเราไป ขณะที่ฝ่ามือของผมก็ค่อยๆกอบกุมกับฝ่ามือของพี่เขาหลวมๆ

ซึ่งก็เป็นคำตอบชั้นดี ว่าผมยินยอมให้พี่เขาจับมือของผมหรือไม่ ..

“ฮาบีบีคุณใจดีจัง ..” พี่เขายกมือข้างที่ว่างขึ้นมาขยี้หัวผม พร้อมกับพูดออกมาด้วยความดีใจที่ผมเริ่มจะใจดีกับพี่เขา มากขึ้นแล้ว

“พี่อย่าเรียกผมแบบนั้นบ่อยๆได้ไหมครับ ผมไม่ชิน ..” ผมดุพี่เขาเสียงเบาหวิว

“แต่ก็ชอบฟัง ..” ซึ่งพี่เขาก็ไม่ได้กลัวที่ผมดุแต่อย่างใด พี่เขาถึงได้ต่อล้อต่อเถียงกับผมได้

“ผมยังไม่เคยพูดแบบนั้นสักคำ!” ผมเถียงพลางสะบัดมือออกจากการกอบกุมโดยเร็ว

“อ้าว ก็พี่คิดเอง .. พี่ยังไม่ได้บอกสักคำว่าซองมินก็เคยพูด นั่นแน่ ..แทงใจดำล่ะสิ ..” พี่เขายิ้มล้อพลางชี้นิ้วมาที่ผมอย่างต้องการจะแหย่ ผมก็เลยต้องปัดมือพี่เขาทิ้งอยู่บ่อยๆ

                “แทงใจดำอะไรครับ?” ผมกำหมัดแล้วก็ต่อยไปที่ข้างแขนของพี่เขาอย่างแรง เมื่อพี่เขายังไม่ยอมหยุดล้อ

                “หึ ..”

                “…” ผมเม้มปากแน่นเมื่อพี่เขาหัวเราะเบาๆในลำคอคล้ายกับรู้ทันว่าผมกำลังเฉไฉ

                “น่ารัก ..” พี่เขาเอื้อมมือมาแตะตรงมุมปากของผมเบาๆ แล้วก็เลื่อนมือลงมาจับฝ่ามือของผมไว้ จากนั้นพี่เขาก็ชี้ชวนให้เราไปหาอะไรทานกัน ก่อนที่เราจะขึ้นไปชมวิวทิวทัศน์รอบๆเมือง บนจินเฮทาวเวอร์ ซึ่งบรรยากาศในยามค่ำคืนของจินเฮทาวเวอร์นั้นจะสามารถมองเห็นดาวบนดินได้อย่างละลานตา อีกทั้งรอบๆกายก็ยังเงียบสงัด สร้างความเป็นส่วนตัวให้กับพวกเราได้อย่างดีเยี่ยม

                “เป่ายิงฉุบกัน ใครถึงบันไดขั้นสุดท้ายก่อนได้อาบน้ำก่อน ..” พี่เขาเสนอความเห็นเมื่อเราสองคนกำลังจะเดินลงบันไดเพื่อมุ่งตรงไปยังรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ข้างล่าง ผมก็เลยพยักหน้าตอบตกลง เพราะผมน่ะเซียนเป่ายิงฉุบเชียวนะ!

                “ต่อให้ ..” พี่เขาดันไหล่ผมให้ลงบันไดไปประมาณสี่ห้าขั้น ทั้งๆที่เมื่อครู่พี่เขาก็เป่าชนะผม

                “เลิกเล่นกันเถอะครับ เรารีบกลับห้องกันดีกว่า ..” ผมส่ายหน้า พลางเดินขึ้นมาหาพี่เขา แล้วก็ฉุดข้อมือหนาให้เดินลงบันไดตามผมมา ขณะที่ข้างทางก็เต็มไปด้วยโคมไฟร่มตลอดสาย ก็เลยไม่เป็นปัญหาต่อการก้าวเดินของเรานัก

               

                แต่แล้วความเงียบก็เริ่มส่งผลให้ผมพลั้งเผลอที่จะหันหน้ากลับไปมองพี่เขาที่กำลังเดินตามแรงชักจูงของผมอย่างเงียบๆ เลยทำให้ผมเห็นรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของพี่เขา ขณะที่ดวงตาคมคู่นั้นกลับฉายความอ่อนโยนออกมาจนผมรู้สึกได้

                “เห็นเราฝันดีพี่ก็โล่งอก ..” พี่เขาพูด ส่งผลให้ผมหยุดการก้าวเดินโดยอัตโนมัติ

                “ในโลกนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวมากไปกว่าใจของตัวเราเองหรอก .. เพราะฉะนั้นซองมินต้องปล่อยวาง เราถึงจะตื่นจากฝันร้ายได้ตลอดกาล ..” พี่เขารั้งผมเข้ามากอด แต่ด้วยเพราะตำแหน่งที่เรายืนมันต่างกันจึงทำให้ผมซบใบหน้าเข้ากับแผ่นอกของพี่เขาเข้าเต็มๆ ขณะที่ฝ่ามือหนาก็ลูบศีรษะของผมเพียงเบาๆไปด้วย ..

                อ่า .. ความอบอุ่นแบบนี้ แต่ก่อนครอบครัวก็เคยมีให้ผม ..

                คิดถึงจัง ..

                 

                  <-·´¯`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·´¯`·.¸> 

กะว่าจะแก้คำผิดตอนที่ผ่านๆแต่ก็ยังไม่ได้แก้ T^T

                ตอนนี้มีแซมคำหยาบภาษาอารบิกนิดหน่อย ไม่น่าจะงงกันเนอะ

                ใกล้กลับอินชอนกันแล้ว ต่อไปให้คุณ ATC ควรออกมาทำคะแนนบ้างดีไหม

 คุณลูกเรือเขานำห่างไปเยอะเหลือเกิน

หรือว่าไม่ทันการณ์แล้ว 5555

 

Read More [...]