33 -Rehearsal
เช้านี้พี่ซองมินนอนตื่นสายมาก
ไม่รู้ว่าเพราะแปลกที่ เลยทำให้นอนหลับยาก
หรือว่าเป็นเพราะอ้อมกอดของน้องคูยอนกันแน่
ที่มันทำให้พี่ซองมินนอนหลับสบายขนาดนี้
“ต..ตื่นนานแล้วเหรอคยู ?” พอความง่วงเริ่มหายไป
ดวงตาของพี่ซองมินก็มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของน้องคูยอนในระยะประชิด
ทำเอาพี่ซองมินเกิดอาการแตกตื่นจนพูดติดๆขัดๆไปเลย
“ครับ
…” งื้ออออออออ
วันนี้น้องคูยอนเป็นอะไร เอาแต่มองพี่ซองมินอยู่ได้ แถมดวงตางี้หวานเยิ้มเลยอ่ะ
ฮื่ออออ พี่ซองมินเขินนะ
“ค.. คยูจะ .. ม..มองอะไรนักหนาเล่า” เพราะความเขิน
เลยทำให้พี่ซองมินยกมือขึ้นมาผลักหน้าน้องคูยอนให้ออกห่างจากใบหน้าของพี่ซองมิน
“พอตื่นขึ้นมาแล้วได้เห็นซองมินนอนหลับอยู่ข้างๆแบบนี้
.. มันเหมือนฝันเลยเนอะ”
น้องคูยอนใช้โอกาสที่พี่ซองมินกำลังเผลอ
หันมาล็อคฝ่ามือของพี่ซองมินไม่ให้ดิ้นหลุดไปไหนได้
จากนั้นน้องก็เอาแต่มองพี่ซองมินอยู่นั่น แล้วก็ตอบคำถามที่พี่ซองมินสงสัยไปคนละเรื่องกันเลย
“…” ฮื่อออ เขิน พูดไม่ออก
“ผมอยากเห็นภาพแบบนี้ทุกวันเลยที่รัก ..” ฮื่อออออ คูยอนนิสัยไม่ดีอ่ะ
มาล็อคตัวพี่ซองมินไม่พอ ยังจะเอาหน้ามาแนบชิดกับใบหน้าของพี่ซองมินอีก
คูยอนจะทำอะไร ก็ช่วยปรึกษาพี่ซองมินบ้าง -///////-
ภูมิคุ้มกันของพี่ซองมินไม่ค่อยจะดีนะคูยอน
เดี๋ยวพี่ซองมินเป็นลม -0-
สบโอกาสเหมาะพี่ซองมินก็รีบชิ่งออกจากอ้อมแขนของน้องคูยอนทันที
จากนั้นพี่ซองมินก็จัดเตรียมเสื้อผ้าของตัวเองที่จะใส่ในเช้าวันนี้
“ซองมินเอาอันเดอร์แวร์มาหรือเปล่าครับ ? ถ้าไม่เอามา ผมมีให้ยืมนะ
รับรองว่าคราวนี้พอดีเป๊ะเลยครับที่รัก” ย๊ากกกก
พี่ซองมินทนไม่ไหวกับน้องคูยอนแล้วนะ
ทำไมชอบพูดจาทะลึ่งตึงตังใส่พี่ซองมินอยู่เรื่อยเลย
“...”
“ซองมินหาไม่เจอใช่ม๊า~ ” พี่ซองมินไม่ต้องหันหลังไปมองน้องคูยอน
พี่ซองมินก็รู้แล้วว่าตอนนี้คูยอนกำลังทำหน้าระรื่นมากแค่ไหน
โว้ยยยยยยยยยยยย ให้ไปขอกางเกงในเนี่ยนะ
ไม่เอาโว้ย พี่ซองมินอาย -//////////-
“ลองใส่ดูนะครับ ผมว่าซองมินน่าจะใส่ได้ .. หึหึ” อิน้องคูยอน
พี่ซองมินขอสาปให้น้องคูยอนเดินสะดุดขาตัวเอง จนล้มหัวฟาดพื้นเลย ฮื่อออออออ
อิเด็กบ้า
ถึงกับเอาของส่วนตัวของพี่ซองมินไปซ่อนเชียวหรือ …
ร้ายกาจมาก T[]T
พี่ซองมินมองแพ็คเกจอันเดอร์แวร์แบรนด์ดีที่น้องคูยอนหยิบมายัดใส่มือพี่ซองมินด้วยสายตาว่างเปล่า
จากนั้นพี่ซองมินก็ย้ายสายตาเคืองๆมองตามหลังเปลือยเปล่าของน้องคูยอนไปจนลับสายตา …
อ่า … นี่คูยอนไม่ได้ใส่เสื้อนอนหรอกเหรอ O.O
ทำไมพี่ซองมินไม่เคยรู้เลยฟร่ะ !!!!!!!
อย่าคิดอะไรให้มากความดีกว่าพี่ซองมิน
ไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวกลับบ้านท่าจะเวิร์คสุดละ เพราะการอยู่กับน้องคูยอนนานๆ
ไม่ใช่อะไรที่ปลอดภัยเลย …
ชีวิตของพี่ซองมินมีแต่เสี่ยงกับเสี่ยงน่ะ !!!
พออาบน้ำสระผมเสร็จ ร่างกายก็สดชื่นขึ้นมาทันตา พี่ซองมินก็เดินเช็ดผมไปด้วย
มองหาคูยอนไปด้วย และแล้วพี่ซองมินก็เจอน้องคูยอนที่ห้องครัว
คนเจ้าเล่ห์ของพี่ซองมินกำลังทำอาหารอยู่ ท่าทางงี้คล่องแคล่วเชียว
อ่า … ใจของพี่ซองมินชักจะเต้นแรงเข้าให้แล้วไง ..
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับ
มาทานมื้อเช้ากันดีกว่าเนอะ” น้องคูยอนตักไข่ดาว ไส้กรอก เบคอน
ใส่จานใบใหญ่ทั้งสองจาน จากนั้นก็หันหลังกลับมาตรงทางที่พี่ซองมินยืนแอบอยู่
สองมือของน้องถือจานใบใหญ่เอาไว้
ให้อารมณ์เท่ๆเหมือนเชฟชื่อดังของภัตตาคารเลย …
พี่ซองมินได้แต่เดินก้มหน้าไปจนถึงโต๊ะตัวเล็กตรงห้องรับแขก
ยิ่งพอได้นั่งเผชิญหน้ากัน
สายตาของพี่ซองมินก็ยิ่งไม่กล้าเหลือบมองน้องคูยอนไปกันใหญ่ …
ก็ตอนนี้น่ะสิ
สายตาของพี่ซองมินมันสามารถมองร่างเปลืองท่อนบนของน้องคูยอนได้ชัดเจนเลยอ่ะ
ฮึก .. พี่ซองมินทำตัวไม่ถูกเลย คูยอนไปใส่เสื้อได้มั้ยเล่า
-/////////////-
“ซองมินไม่สบายเหรอครับ ? ”
คูยอนที่นั่งบนพื้นฝั่งตรงข้ามกับพี่ซองมินวางช้อนส้อมลง
แล้วก็ยื่นหน้ามาถามไถ่อาการแปลกๆของพี่ซองมินด้วยความเป็นห่วง
“ป..เปล่าหรอก .. พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
พี่ซองมินส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างรวดเร็ว
เพราะน็อตของพี่ซองมินกำลังจะหลุดอีกหน
“แน่นะครับ ?”
“อื้อ”
“…”
“คยูไปใส่เสื้อซะทีไป!”
และแล้วความอดทนของพี่ซองมินก็หมดลง
หมดทั้งๆที่พี่ซองมินยังกินมื้อเช้าไม่เสร็จด้วย ปกติพี่ซองมินไม่ใช่คนแบบนี้นะ T[]T
เรื่องกินเนี่ยพี่ซองมินสู้ตายทุกที …
แต่พอเจอน้องคูยอนเข้าไป ทุกอย่างก็แพ้พ่ายทันที !!!
“ซองมินทะลึ่งอ๊ะ แอบมองหุ่นเค้าเหรอ ?” อิน้องคูยอน อิเด็กบ้า
อิเด็กกวนประสาท ฮื่ออออ พี่ซองมินไม่ได้แอบมองหุ่นคูยอนสักหน่อย
แล้วอิท่าทางเอามือปิดนมตัวเองนี่มันยังไง
วอนทีนจากพี่ซองมินเหรอคูยอน !!!!!!
“บ้าดิ! ใครเค้าอยากมองกัน!”
พี่ซองมินก้มหน้าซ่อนความเขินทันที
“คำพูดขัดกับการกระทำมากนะครับซองมิน ฮ่าๆ
ที่รักไม่เนียนเลย …” แม่ง! เดี๋ยวพี่ซองมินก็เอาหน้าจุ่มไข่ดาวซะเลยดีมั้ย
คูยอนจะได้เลิกแหย่พี่ซองมินเนี่ย!
“คยูฮยอน …” พอน้องคูยอนเริ่มแหย่พี่ซองมินมากขึ้น
พี่ซองมินก็ต้องเอาความสงบและเยือกเย็นเข้าข่ม
“ใส่ก็ใส่ครับ .. ไม่เห็นต้องขู่กันเลย .. ที่รักอย่าโหดกับผมนักซี่”
คูยอนทำหน้าหงอเหมือนจิ้งจอกทะเลทรายขาดน้ำ
จากนั้นก็เดินคอตกเข้าห้องไปใส่เสื้อตามที่พี่ซองมินบอกแต่โดยดี
คูยอนไอ้เด็กขี้แกล้ง
พี่ซองมินขอเอาคืนโดยการขโมยเบคอนของคูยอนมากินแทนก็แล้วกัน !!!!
พอขโมยเบคอนของน้องคูยอนกินจนหมด
พี่ซองมินก็เอาจานไปเก็บล้างแทน
จากนั้นพี่ซองมินก็มาเดินดูห้องของน้องคูยอนไปพลางๆ
เพราะตอนนี้เจ้าของห้องเค้ายังอาบน้ำไม่เสร็จเลย …
อ่า .. นี่มันก็บ่ายกว่าๆแล้ว คูยอนรีบๆอาบเถอะ
พี่ซองมินจะได้กลับบ้าน!
ฟอด~
“ฮ .. เฮ้ย” พี่ซองมินกำลังยืนมองบรรยากาศรอบๆห้องของน้องคูยอนจากทางหน้าต่างบานใหญ่อยู่ดีๆ
สักพักพี่ซองมินก็ถูกจู่โจมอย่างรวดเร็ว!
แก้มพี่ซองมินจะช้ำมั้ยเนี่ย
คูยอนเล่นฝังจมูกมาจนแทบจะหายเข้าไปในผิวเนื้อของพี่ซองมินแน่ะ!
“ชื่นใจ” ดูๆ
คูยอนยังมีหน้ามาทำหน้าระรื่นให้พี่ซองมินเห็นอีกนะ
“วันนี้คยูไม่ไปซ้อมละครเวทีเหรอ ?”
ด้วยความเขินที่พี่ซองมินยับยั้งเอาไว้ได้
ทำให้พี่ซองมินเริ่มพูดเปลี่ยนเรื่องให้พ้นตัวได้จนตลอดรอดฝั่ง …
“ไม่ครับ มีซ้อมอีกทีก็มะรืนนี้”
“อ้อ .. เอ่อ .. งั้นพี่กลับก่อนนะ …” พอน้องปล่อยพี่ซองมินให้เป็นอิสระ พี่ซองมินก็หันหน้ามาบอกลาน้องคูยอน
“จะรีบไปไหนล่ะครับ เย็นๆค่อยกลับก็ได้ .. พอดีผมต้องไปเอาแล็คเชอร์ที่บ้านเพื่อนด้วยน่ะ ผมจะได้แวะส่งซองมินก่อนไง ..”
“ก..ก็ได้ .. งั้นพี่ขอยืมใช้คอมหน่อยได้มั้ย
?”
พอมือปลาหมึกของน้องคูยอนเริ่มเลื้อยเข้ามาวางไว้ตรงข้างเอวของพี่ซองมิน
ปากของพี่ซองมินก็เริ่มทำงานลำบากมากขึ้น
ดูสิ .. พี่ซองมินเลยกลายเป็นคนติดอ่างไปซะงั้น!
ขณะที่พี่ซองมินเปิดคอมหางานให้ตัวเอง
น้องคูยอนก็นั่งอ่านบทละครเวทีอยู่ตรงโซฟาด้านหลังพี่ซองมินนี่แหละ
ในเมื่อทุกคนต่างคนต่างก็มีกิจกรรมเป็นของตัวเอง ห้องทั้งห้องก็เลยเงียบมาก
จะมีก็แต่เสียงเครื่องปรับอากาศดังเท่านั้น
แรกๆพี่ซองมินก็เปิดเวบหางานอยู่หรอก
แต่พอเริ่มเบื่อๆ พี่ซองมินก็เปิดทวิตเตอร์เช็คข่าวความเป็นไปซะบ้าง
ก็เลยทันได้เห็น ว่าตอนนี้เค้าลงข่าวที่น้องคูยอนรับเล่นละครเวทีไปเรียบร้อยแล้ว …
แหม่! เล่นเป็นกษัตริย์ซะด้วย …
ลูกหมาของพี่ซองมินเนี่ยนะ
จะเล่นได้ …
“ที่รักแอบนินทาอะไรผมหรือเปล่า ?”
คาดว่าพี่ซองมินคงจะมองน้องคูยอนหลายรอบไปหน่อย
เจ้าตัวดีที่กำลังตั้งอกตั้งใจกับการท่องบทก็เลยทันได้เห็นท่าทางแปลกๆของพี่ซองมินเข้า
“เปล่าซะหน่อย
..”
พี่ซองมินตอบปฏิเสธเสียงเบา แล้วก็หันกลับมาสนใจในกิจกรรมของตัวเองต่อ …
“ทำอะไรอยู่ครับ ? หางานเหรอ ?”
คูยอนเดินเข้ามาหาพี่ซองมินตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
แถมยังยื่นหน้ายื่นตัวมาดูหน้าจอคอมของพี่ซองมินในระยะประชิดอีกต่างหาก
“อ..อื้อ”
“ซองมินไม่เห็นต้องทำงานเลย
.. แฟนทั้งคนผมเลี้ยงได้หรอกน่า”
ฮื่อออออออ คูยอนนั่งพิงขอบโต๊ะคอม
แล้วก็เอื้อมมือมากอบกุมมือของพี่ซองมินทั้งสองข้าง
ทำให้สายตาของพี่ซองมินจำต้องละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยอัตโนมัติ
“บ..บ้าดิ”
“เอ๊า
.. ผมพูดเรื่องจริงก็ผิด
..”
“…”
“อ่า
.. ที่รักอย่าเพิ่งทำหน้าบึ้งสิ
.. ผมมีงานนึงพอดีเลย .. แต่ไม่รู้ซองมินจะสนใจหรือเปล่า
.. ตอนนี้ผมขาดแม่บ้านคนรู้ใจมาคอยดูแลห้องน่ะครับ
ซองมินสนใจมาทำมั้ย ?”
ย๊ากกกกกกกกกกก พี่ซองมินกำลังเป็นการเป็นนะเฟ้ย มาถามอะไรชวนเขินก็ไม่รู้ -//////-
“ไปซ้อมบทของคยูต่อเถอะไป พี่จะนั่งหางานต่อ ..”
พี่ซองมินสะบัดมือตัวเองออกจากการกอบกุมของน้อง
จากนั้นพี่ซองมินก็เลื่อนเม้าส์ไปเรื่อยๆ
ทั้งๆที่เนื้อตัวของพี่ซองมินก็นั่งเกร็งอยู่อย่างนั้นแหละ …
ก็คูยอนอ่าดิ๊ เล่นมองจ้องพี่ซองมินแล้วก็ยิ้มขำอยู่ได้!
“บทมันซ้อมคนเดียวไม่ได้นะครับที่รัก .. แต่ถ้าซองมินอยากให้ผมซ้อม
.. ซองมินก็มาเป็นคู่ซ้อมให้ผมหน่อยแล้วกัน .. ดีเลยมีฉากนึงที่ผมยังจำไม่ค่อยแม่นซะด้วย ..” ง่า …
พี่ซองมินยังไม่ได้ตอบตกลงเลย จู่ๆคูยอนจะมาลากพี่ซองมิน
ออกจากเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมได้ยังไง !
“เดี๋ยวซองมินลองอ่านแล้วทำความเข้าใจไปด้วยกันนะครับ”
เหยยยยย งานนี้มันเกี่ยวอะไรกับพี่ซองมินวะเนี่ย
แล้วนั่นคูยอนจะเปิดๆหาฉากไหนมาซ้อมเนี่ย หน้าตานี่เคร่งเครียดมาก!
ฝ่าบาท กระหม่อมขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ …
บทนี้กระหม่อมไม่ถนัดจริงๆ ฝ่าบาท T[]T
เรื่องที่น้องคูยอนต้องเล่น มันเกี่ยวกับความรักที่เป็นเหมือนโศกนาฏกรรมน่ะ
แล้วคือมันจะต้องเข้มข้นทางอารมณ์มากๆเวลาดราม่า แต่เวลากุ๊กกิ๊กมันก็ฟินได้อยู่นะ
พี่ซองมินเคยดูละครเรื่องนี้ พี่ซองมินพอจะจำได้ …
แต่ว่า พี่ซองมินเล่นเองไม่ได้เว้ยยยยยยยยยยย
พี่ซองมินเขิน
-////////////-
“ซองมินช่วยผมหน่อยนะครับ .. ถ้าผมซ้อมมาดี ทุกคนจะได้ชมผมเยอะๆไง
ซองมินไม่ชอบเหรอ ?” คูยอน! คือว่าคูยอนก็มัดมือชกพี่ซองมินไปแล้วนี่
ดูสิจับมือล็อคตัวพี่ซองมินซะแน่นเลย แล้วแบบนี้พี่ซองมินจะปฏิเสธได้ไง -_-
“ก็ได้ .. แต่ไม่เอาฉากนี้นะ ..” พี่ซองมินเอานิ้วจิ้มๆไปที่บทบนตักของน้องคูยอน ที่เปิดอ้าซ่าเอาไว้
“ทำไมครับ
?”
“ก็มันมี
… ฉ .. ฉาก … จูบ …” พอพูดจบ
พี่ซองมินก็ก้มหน้าหนีน้องคูยอนที่หันหน้าเข้าหาพี่ซองมินบนโซฟาตัวเดียวกันทันที
“ผมเคยจูบแต่ในฐานะของคยูฮยอน
แต่ในฐานะของพระราชา ผมยังไม่เคยจูบเลยนะครับ .. ยังไงก็ข้ามฉากนี้ไม่ได้หรอก .. เดี๋ยวผมแสดงได้ไม่ดี ทุกคนได้ตำหนิผมตายเลย …”
“…..” คูยอนนนนนน เอามือออกไป
อย่ามาเชยคางพี่ซองมินขึ้นเด็ดขาด ไม่เอาพี่ซองมินจะไม่มองหน้าคูยอน!
แล้วการซ้อมเนี่ย ก็ต้องจูบจริงด้วยเหรอ ? แบบนี้บนเวทีจะต้องจูบจริงด้วยมั้ย
? T[]T
พี่ซองมินชักไม่อยากให้น้องคูยอนเล่นละครเวทีแล้วอ่ะ พี่ซองมินหวง :(
“ตกลงนะครับ เป็นคู่ซ้อมให้ผมนะ …” นั่นหรือคือคำถาม
หืม ? ถ้าคูยอนจะถามปุ๊ป
แล้วก็เอาปากมาปิดทับปั๊ปแบบนี้ล่ะก็นะ ….
ไม่ต้องถามเลยจะดีกว่า …
แล้วบทบ้านคูยอนเหรอมีแต่ฉากจูบเนี่ย -_-
ไม่มีบทพูดบ้างเลยรึไง !!!
พี่ซองมินได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของน้องคูยอนอย่างหมดท่า
เพราะพี่ซองมินไม่อาจหลีกหนีจากคนเจ้าเล่ห์ได้
เนื่องจากริมฝีปากหนากำลังบดเบียดกับริมฝีปากของพี่ซองมินอยู่ …
ริมฝีปากหนาลิ้มชิมกลีบปากของพี่ซองมินอย่างเมามัน
จนพี่ซองมินเริ่มจะล่องลอยตามการชักนำของน้องคูยอนเข้าให้แล้ว
จากที่น้องคูยอนแค่ลิ้มชิมเพียงภายนอก
ไม่นานคนเจ้าเล่ห์ก็ส่งปลายลิ้นร้อนเข้ามาทักทายความหอมหวานภายในโพรงปากของพี่ซองมินซะแล้ว
…
น้องคูยอนแกล้งหยอกเย้าพี่ซองมินโดยการจูบอย่างแรงเพียงห้านาที
แล้วก็ถอนริมฝีปากออกมา จากนั้นก็เริ่มจูบพี่ซองมินใหม่ และคราวนี้ลิ้นหนาก็ไล่กวาดต้อนลิ้นเล็กของพี่ซองมินที่เอาแต่หลีกหนีจนหมดทางสู้
…
สุดท้ายปลายลิ้นของเราก็เกี่ยวกระหวัดรัดรึงกันอย่างแน่นหนา …
สัมผัสของน้องคูยอน สลับหนักเบาจนพี่ซองมินถึงกับมึนไปเลย
ในหัวของพี่ซองมินมันว่างเปล่าไปหมด ทุกโสตประสาทของพี่ซองมินจะรับรู้ได้ก็แค่เพียงสัมผัสจากน้องคูยอนเพียงเท่านั้น
…
กว่าจะรู้ตัวอีกที แผ่นหลังของพี่ซองมินก็แนบสนิทไปกับพื้นโซฟาซะแล้ว ….
น้องคูยอนโน้มตัวลงมาหาพี่ซองมินในระยะประชิด แล้วก็จ้องมองพี่ซองมินนิ่งๆ
จนพี่ซองมินนึกเขิน เลยต้องหลบสายตาของน้องอย่างช่วยไม่ได้
ซึ่งคนเจ้าเล่ห์ก็อาศัยทีเผลอ
บดจูบลงบนริมฝีปากของพี่ซองมินอีกครั้ง และครั้งนี้ริมฝีปากหนาก็ชักจูงให้พี่ซองมินต้องจูบตอบน้องคูยอนอย่างเสียไม่ได้
…
จึงกลายเป็นว่า
เราสองคนต่างคนต่างก็แลกสัมผัสต่อกันอยู่เนิ่นนาน
และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย …
ไม่นานเราต่างก็เก็บเกี่ยวความหอมหวานระหว่างกันจนเพียงพอ
ริมฝีปากของเราถึงได้ยอมผละออกจากกันโดยง่าย
สายตาของน้องคูยอนในเวลานี้มันทำให้พี่ซองมินเขินมากขึ้นเป็นเท่าตัว
ถ้าหากเป็นเวลาปกติ พี่ซองมินคงจะลุกหนีน้องไปแล้ว
แต่นี่น้องกำลังทาบทับกักขังพี่ซองมินอยู่
…
พี่ซองมินก็เลยต้องนอนอยู่ภายใต้ร่างของน้องคูยอนต่อไป …
“หลังจากที่ผมได้เจอซองมิน … คนที่ผมจะจูบด้วย
ต้องเป็นซองมินเท่านั้น รู้มั้ยครับ ..”
คูยอนกระซิบถ้อยคำที่ฟังยังไงก็น่าอายสำหรับพี่ซองมินตรงข้างใบหู
จากนั้นคูยอนก็จูบซับใบหูของพี่ซองมินอีกแล้ว เล่นเอาเนื้อตัวของพี่ซองมินถึงกับสั่นไหวในสัมผัสอุ่นละมุนนั่น
…
พี่ซองมินเคยบอกแล้วว่าใบหู ถือเป็นจุดอ่อนของพี่ซองมิน
และน้องคูยอนก็รู้ดี น้องถึงได้จู่โจมพี่ซองมินขนาดนี้
“อ..อื้อ ..”
พี่ซองมินได้แต่บิดตัวหนีเพราะความเสียวซ่าน
เมื่อน้องคูยอนจงใจเล็มเลียใบหูของพี่ซองมินอย่างไร้ความปรานี
สัมผัสเปียกชื้นตรงข้างหูยิ่งส่งให้ขนแขนและขาของพี่ซองมินลุกชันอย่างช่วยไม่ได้
ความหวามไหวที่จู่โจมมาอย่างรวดเร็ว
ทำให้พี่ซองมินต้องส่งเสียงระบายความอัดอั้นอย่างอดรนทนไม่ไหว …
“อึก ..อื้อ”
พี่ซองมินพยายามกลั้นเสียงร้องน่าอายของตัวเองแล้วนะ แต่พี่ซองมินก็ทำไม่ได้เลย
เพราะทันทีที่พี่ซองมินกลั้นไว้
น้องคูยอนก็จะทำให้พี่ซองมินต้องเผลอไผลส่งเสียงน่าอายนั่นออกมาจนได้ …
ปลายลิ้นร้อนลากไล้จากข้างใบหู
เรื่อยมาจนถึงบริเวณซอกคอของพี่ซองมินอย่างรวดเร็ว จากนั้นน้องคูยอนก็ใช้ริมฝีปากจูบซับผิวกายของพี่ซองมินอย่างเชื่องช้า
แต่ผลลัพธ์ที่ได้คงเป็นรอยแดงอย่างชัดเจน
…
ฝ่ามือหนาของน้องเริ่มซุกซนอีกครั้ง
เพราะเจ้าตัวดีเริ่มลากเลื่อนฝ่ามือเข้ามาในร่มผ้าของพี่ซองมิน
ในขณะที่ริมฝีปากหนาก็ยังคอยจูบซับผิวเนื้อช่วงเนินไหล่ของพี่ซองมินอยู่ ….
เมื่อถูกรุกรานอย่างนี้ พี่ซองมินก็ได้แต่เกร็งตัวเพราะความเสียวซ่าน
ในขณะที่ใบหน้าของพี่ซองมินก็ได้แต่เชิดสูงขึ้น
ส่วนริมฝีปากของพี่ซองมินก็ได้แต่ขยับขึ้นลงอย่างต้องการระบายความหวามไหวที่ได้รับมาจนมากเกินความจำเป็น
เสียงหอบหายใจของพี่ซองมินเริ่มถี่กระชั้นขึ้น
เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวเริ่มลากไล้วนเวียนแถวยอดอกของพี่ซองมินซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่นานปลายนิ้วอันซุกซนก็ตรงเข้าบดขยี้ยอดอกของพี่ซองมินในจังหวะนุ่มนวลบ้าง
หนักหน่วงบ้าง จนพี่ซองมินแทบจะปรับอารมณ์ความรู้สึกไม่ทันเลยทีเดียว …
ครืด ครืด ….
แต่สุดท้ายเสียงสวรรค์ก็ชักพาสติของพี่ซองมินกับน้องคูยอนให้คืนกลับมาจนได้
…
พอโทรศัพท์มีสายเรียกเข้า น้องคูยอนก็ดูจะหัวเสียหน่อยๆ
แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรจนน่าเกลียด
น้องรั้งเสื้อผ้าของพี่ซองมินให้มิดชิดเหมือนเดิม แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู …
จากนั้นก็วางลงบนโต๊ะเหมือนเดิม …
“มีอะไรหรือเปล่าคยู ?” พอเห็นท่าทีของน้อง
พี่ซองมินก็ชักเป็นห่วง เลยลุกขึ้นมาถามน้องเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ
ก็แค่พวกจบแล้วไม่ยอมจบ ..”
“ฟ..แฟนเก่าเหรอ ?”
“จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้มั้งครับ
.. ไม่เอาแล้วที่รัก
เราอย่าไปสนใจคนอื่นเลย มาสนเรื่องของเราดีกว่าไหม ?”
“อ..อะไร ?”
“เรื่องของผมกับซองมินไงครับ
.. เมื่อกี้น่ะ ..
”
เหยยยยยยยยยยยยยยย ไหนคูยอนขอให้พี่ซองมินมาเป็นคู่ซ้อมไง ?
แล้วเรื่องของเรามันมาจากไหนวะเนี่ย หอกแจจจจจจจจจจ มึงมารับกูที กูอยู่ที่คอนโดน้องคูยอนนนนนนนนนน มาเร็วๆนะมึง!
แล้วเรื่องของเรามันมาจากไหนวะเนี่ย หอกแจจจจจจจจจจ มึงมารับกูที กูอยู่ที่คอนโดน้องคูยอนนนนนนนนนน มาเร็วๆนะมึง!
[KyuMin Fic] Shining Star 39 - Rehearsal